Ο νόμος Φίλη για την παιδεία, σαν απόρροια του νόμου Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έρχεται να εισάγει με τρόπο επιθετικό τις βασικές επιδιώξεις του ΟΟΣΑ και της Ε.Ε για την παιδεία. Αν και το υπουργείο προσπάθησε να φέρει το νόμο στη βουλή τον Απρίλη, μέσω μιας τυπικά “δημοκρατικής διαδικασίας διαλόγου”, η άμεση απάντηση του φοιτητικού κινήματος όπου και όποτε πραγματοποιούταν ο διάλογος, σε συνδυασμό με το φόβο της κυβέρνησης για κινηματική αναζωπύρωση εντός των σχολών, μετέφερε την ημερομηνία κατάθεσης του νόμου κατά πάσα πιθανότητα μετά τον Ιούνη.
Αν και ο νέος νόμος φαίνεται να ενσωματώνει κάποια από τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος (κατάργηση των διαγραφών, κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος που λειτουργούσαν ως manager του Πανεπιστημίου), δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι η υλοποίηση των αιτημάτων αυτών δεν κοστίζει ιδιαίτερα στην κυβέρνηση αλλά ίσα-ίσα αποσκοπεί στην ενσωμάτωση του φοιτητικού κινήματος. Στην πραγματικότητα ο νόμος Φίλη δεν θίγει τον πυρήνα της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης, του νόμου Διαμαντοπούλου και του νέου Οργανισμού. (βλέπε ανάρτηση στο http://rateaak.blogspot.gr).
Τι προβλέπει όμως ο νόμος Φίλη;;;
Άρθρο 10.1: Φοιτητές που έχουν υπερβεί τον ελάχιστο χρόνο φοίτησης σύμφωνα με το ενδεικτικό πρόγραμμα σπουδών του οικείου τμήματος προσαυξημένο κατά δύο έτη δεν δικαιούνται παροχές σίτισης, στέγασης και διευκολύνσεων στις μετακινήσεις τους, εκτός και αν ορίζεται διαφορετικά στον Εσωτερικό κανονισμό του οικείου Α.Ε.Ι.
Άρθρο 10.3δ: Οι φοιτητές έχουν το δικαίωμα να διακόψουν τη φοίτησή τους με έγγραφη αίτησή τους στη γραμματεία του οικείου Τμήματος για όσα εξάμηνα, συνεχόμενα ή μη, επιθυμούν. Οι φοιτητές που διακόπτουν κατά τα ανωτέρω τις σπουδές τους δεν έχουν τη φοιτητική ιδιότητα καθ’ όλο το διάστημα διακοπής των σπουδών τους.
Αν και ο μέσος όρος αποφοίτησης στη σχολή μας δεν υπερβαίνει τα ν+2 χρόνια, στις περισσότερες σχολές ο μ.ο. αυτός υπερβαίνει το όριο αυτό κατά πολύ, λόγω πλήθους μαθημάτων (π.χ. πανω από 20 μαθήματα ανά έτος στο Γεωπονικό). Τι γίνεται λοιπόν με τους φοιτητές που πρέπει να εργάζονται ταυτόχρονα με τις σπουδές τους γιατί απλά δεν την παλεύουν οικονομικά ούτε αυτοί ούτε οι οικογένειες τους (και άρα ξεπερνάνε το όριο των ν+2 ετών ή αναγκαζονται να διακόψουν για κάποιο χρονικό διάστημα); Το να χάνουν το αυτονόητο δικαίωμα των δωρεάν φοιτητικών παροχών (σιτιση, στέγαση, μεταφορες ) στερεί τη δυνατότητα συνέχισης των σπουδών αφού το ενοίκιο, η σίτιση και τα εισητήρια στις μεταφορές είναι τεράστια έξοδα για τους φοιτητές και την οικογενειά τους. Διαμορφώνεται λοιπόν ένα νέο εκπαιδευτικό σύστημα ταξικών φραγμών μόνο για αυτούς που θα έχουν την οικονομική δυνατότητα, ενώ η πληττόμενη πλειοψηφία και ειδικά τα κατώτερα στρώματα δε θα επιλέγουν καν την πανεπιστημιακή εκπαίδευση γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι αδυνατούν να τελειώσουν στα ν+2 χρόνια.
Άρθρο 11.1β: Οι Διδακτικές Μονάδες ανά ακαδημαϊκό εξάμηνο ισούνται με το σύνολο των εβδομαδιαίων ωρών θεωρητικής και εργαστηριακής διδασκαλίας εντός του Τμήματος ή της μονοτμηματικής Σχολής όπως ορίζεται στο Πρόγραμμα Σπουδών προσαυξημένο με τον αριθμό ωρών που αντιστοιχούν στην εκπόνηση ασκήσεων, εκθέσεων εργασιών, δοκιμίων και μελετών.
Άρθρο 11.1γ: Ο αριθμός των Δ.Μ., που αντιστοιχεί σε ένα ακαδημαικο εξάμηνο, ισοδυναμεί με τις πιστωτικές μονάδες του Ευρωπαικού Συστήματος Μεταφοράς και Συσσωρευσης Πιστωτικών Μονάδων για το εξάμηνο αυτό.
Στην καθημερινότητα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας και της επισφάλειας , η ύπαρξη πιστωτικών μονάδων, που εν τέλει καθορίζει και το πόσο χρήσιμος είσαι για την αγορά, καλλιεργεί αθέμιτο ανταγωνισμό μεταξύ των φοιτητών, τον ατομικισμό και καταλύει κάθε έννοια συναδελφικότητας. Επιπλέον πτυχία με διαφορετικές πιστωτικές μονάδες (και άρα μη ενιαία) καλλιεργούν τον ανταγονισμο και στο χώρο της εργασίας και κάνουν τη συλλογική διεκδίκηση να μοιάζει αδύνατη λόγω διαφορετικών δικαιωμάτων στην αγορά. Σημεώνεται ότι ο αριθμός των Δ.Μ. καθορίζεται από την Ε.Ε. πάντα συμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου μέσα στο πανεπιστήμιο.
Άρθρο 14.10: “ένωση καινοτομίας (Innovation Union)”: πρωτοβουλία που εντάσσεται στη δράση “Ευρώπη 2020” και έχει ως στόχο, με κατάλληλη προώθηση από το ανώτατο πολιτικό επίπεδο, τη διαμόρφωση μιας στρατηγικής προσέγγισης της καινοτομίας, ώστε να αντιμετωπιστούν προκλήσεις, όπως η κλιματική αλλαγή, η ασφάλεια του εφοδιασμού με ενέργεια και τρόφιμα, η υγεία και η δημογραφική γήρανση.
Με λίγα λόγια η οποιαδήποτε καινοτόμα ιδέα θα πρέπει να ακολουθεί τις επιταγές της Ε.Ε. εξυπηρετώντας ανάγκες ττων καπιταλιστών και άρα όχι της κονωνίας.
Άρθρο 14.11: “επιστημονικό και τεχνολογικό πάρκο ΕΤΠ”: περιοχή ή δίκτυο διαμορφωμένων περιοχών, που δημιουργούνται με σκοπό: την ενίσχυση δεσμών των ακαδημαϊκών, ερευνητικών και τεχνολογικών φορέων με τις επιχειρήσεις και τους λοιπούς φορείς, τη μεταφορά τεχνολογίας και τη διάδοση της καινοτομίας και την υποστήριξη νέων επιχειρηματικών προσπαθειών.
Αυτό πρακτικά σημαίνει την άμεση συσχέτιση της πανεπιστημιακής έρευνας με τα συμφέροντα των επιχειρήσεων και την ίδρυση νέων που δεν απαντάνε επί της ουσίες στις ανάγκες του λαού (π.χ. 24ωρα οδοντιατρεία=μισθωτή εργασία με 500 ευρώ max και κατάργηση των ωραρίων) . Ας μην πάμε πολύ μακριά αφού ήδη στη σχολή μας το μεταπτυχιακό των εμφυτευμάτων χρηματοδοτείται και καθορίζεται από τη Strauman. Παράγεται λοιπόν από το Πανεπιστήμιο γνώση και τεχνολογία για τις ανάγκες της κοινωνίας;;; Πολύ αμφιβάλλουμε!!
15. «έρευνα» οποιαδήποτε συστηματική και δημιουργική εργασία που αναλαμβάνεται με σκοπό την αύξηση της γνώσης, συμπεριλαμβανομένης της γνώσης του ανθρώπου, του πολιτισμού και της κοινωνίας.
Άρθρο 14.25: “ευρωπαϊκός χώρος έρευνας”: πλαίσιο εργασίας που περιγράφει και συστηματοποιεί τις ερευνητικές δραστηριότητες και την πολιτική καινοτομίας σε ολόκληρη την Ευρώπη και περιλαμβάνει: α) την εσωτερική αγορά για την έρευνα, στο πλαίσιο της οποίας ερευνητές, τεχνολογία και γνώση διακινούνται ελεύθερα, β) το συντονισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο των εθνικών και περιφερειακών ερευνητικών δραστηριοτήτων, προγραμμάτων και πολιτικών, γ) την εφαρμογή και χρηματοδότηση πρωτοβουλιών σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τη συγκέντρωση και την εντατικοποιήση των προσπαθειών έρευνας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης και το συντονισμό τους με εθνικές και διεθνείς πρωτοβουλίες.
Όλα τα παραπάνω είναι μόνο μια αδρή εικόνα για το Πανεπιστήμιο που χρόνια Ε.Ε. και κυβερνήσεις πασχίζουν να διαμορφώσουν (βλέπε ένταξη επιχειρηματιών σε επιτροπές υπεύθυνες για την πανεπιστημιακή έρευνα). αλλά βρίσκουν ΠΑΝΤΑ το φοιτητικό κίνημα απέναντί τους.
Η απάντησή μας!
Με όπλο τους φοιτητικούς συλλόγους, τις γενικές συνελεύσεις, επιδιώκουμε να συνενώσουμε όλα τα ρυάκια της αμφισβήτησης.Συγκροτούμε ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα που σε κοινή δράση με τους εργαζόμενους εντός των σχολών αλλά και το υπόλοιπο εργατικό κίνημα εκτός αυτών, δε θα επιτρέψει την ψήφιση του νόμου Φίλη και θα επιβάλλει τις δικές μας ανάγκες για μόρφωση, δουλειά, ελευθερίες, κόντρα σε κυβέρνηση-Ε.Ε.-Δ.Ν.Τ. Παλεύουμε για ένα πανεπιστήμιο των δικών μας αναγκών και όχι των δικών τους συμφερόντων!
Ρ.Α.Τ.-Ε.Α.Α.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου