Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018


Στο ίδιο έργο θεατές…

Είμαστε προς το τέλος της παράτασης της προηγούμενης χρονιάς. Ωστόσο οι καταστάσεις που φέρανε τη σχολή σε σημείο να κλείσει τις κλινικές δεν φαίνεται να έχουν εκλείψει. Ενώ πέρυσι οι απεργίες των καθηγητών προέβαλαν και ως αίτημα την υποχρηματοδότηση της σχολής και θα περίμενε κανείς ότι εφόσον ανοίξαμε φέτος αυτό λογικά θα έπρεπε να είχε λυθεί, τα γεγονότα ομολογούν το αντίθετο. Σταδιακά λείπουν διάφορα υλικά (πλαστικοί δίσκοι, τολύπια κά) και φτάσαμε στο σημείο Τετάρτη πρωί να μην υπάρχουν μάσκες, γάντια και σιελαντλίες, υλικά χωρίς τα οποία δεν καθίζεις ασθενή στην οδοντιατρική έδρα ενώ κατά τη διάρκεια των κλινικών τελειώνουν διάφορα άλλα υλικά. Τα προβλήματα όμως δεν τελειώνουν εκεί… Τραγικές ελλείψεις παρατηρούνται και στα εργαστήρια. Παράλληλα, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα οι καθηγητές μας δήλωναν ότι θα βοηθήσουν στην ομαλή διεξαγωγή των εξεταστικών που χάθηκαν το προηγούμενο έτος και την ομαλή εισαγωγή των προκλινικών ετών στις κλινικές, η πτυχιακή εξεταστική γίνεται υπό το βάρος των κλινικών και το πρόγραμμα λειτουργίας της ΚΣΑΑ δεν έχει ακόμα διευκρινιστεί. Θα συνεχίσουμε να εκπαιδευόμαστε μέσω μιας κατ’ επίφασης Κλινικής Συνολικής Αντιμετώπισης με δύο αντικείμενα ανά μέρα και με καμία Παρασκευή, πρόγραμμα παράλογο που μόνο χάσιμο κλινικού χρόνου έχει να προσφέρει ; Ή θα διεκδικήσουμε ένα πρόγραμμα χωρίς ελλείψεις, με περιστατικά βασισμένα στις ανάγκες της εκπαίδευσής μας που θα βάζει πραγματικά καθημερινά τη συνολική αντιμετώπιση του ασθενή; Η αλλαγή αυτή υποτίθεται πως έγινε πέρυσι  ως μέσο πίεσης των καθηγητών προς το Υπουργείο προκειμένου να διεκδικήσουν τα αιτήματά τους. Εφόσον φέτος αυτά έχουν ικανοποιηθεί, γιατί επιμένουν άραγε ακόμα στο παλιό;
Αλλά για να μην χάνουμε και την μεγάλη εικόνα, την ίδια στιγμή φοιτητές στο ΕΚΠΑ στις «καθηγητικές» σχολές και στο ΦΠΨ απειλούνται με διάσπαση του πτυχίου τους και απώλεια της διδακτικής επάρκειας. Οι φοιτητές των σχολών αυτών πήραν απόφαση για κινητοποίηση στο Υπουργείο Παιδείας όπου κατάφεραν να μπουν στο γραφείο του υπουργού και να του θέσουν τα αιτήματά τους παράλληλα με μαθητές που κινητοποιούνται για τις αλλαγές που φέρνει το νέο Λύκειο στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Επίσης  παρόμοια προβλήματα υπάρχουν και στο Γεωπονικό πανεπιστήμιο όπου διασπάσεις των τμημάτων έχουν μπει στην ατζέντα, ενώ παράλληλα συγχωνεύονται με τμήματα του ΤΕΙ Στερεάς Ελλάδος. Και εκεί οι φοιτητές απάντησαν έπειτα από συνέλευση του συλλόγου  με κατάληψη της σχολής. Όλα αυτά τα μέτρα είναι απόρροια του Νόμου Γαβρόγλου, που σκοπεύουν στην σταδιακή διάλυση και επιχειρηματική ανασυγκρότηση του πανεπιστημίου.  Βλέπουμε ξεκάθαρα, ότι και αυτή η κυβέρνηση, όσο και να διαμηνύει τα αντίθετα, συνεχίζει να εφαρμόζει πιστά τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. και του Ο.Ο.Σ.Α. για την παιδεία. Ενώ παράλληλα, η δεξιά αντιπολίτευση της ΝΔ και η ΔΑΠ μέσα στις σχολές μιλάει για μη κρατικά και ιδιωτικά πανεπιστήμια.    
Εμείς, δεν συντασσόμαστε με κανένα σχέδιο από τα παραπάνω, παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και παλεύουμε για το πρόγραμμα σπουδών που μας αξίζει, για δημόσια και δωρεάν παιδεία και για δουλειά σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες και επιθυμίες μας. Προχωράμε την επόμενη περίοδο σε μαζικές συνελεύσεις ετών, παράσταση διαμαρτυρίας στον υπεύθυνο των κλινικών και τον πρόεδρο και Γενικές Συνελεύσεις. Συντονιζόμαστε με τις άλλες σχολές που έχουν βγει μαχητικά στο προσκήνιο, ώστε να γίνουμε το φοιτητικό κίνημα που απαιτούν οι καιροί απέναντι σε κάθε καταπίεση.



Ο μεγάλος αδερφός… η νέα μαφία

Είμαστε μια από τις γενιές της τεχνολογίας. Μάλιστα πολλοί από εμάς είχαν από πολύ μικρή ηλικία Internet στο σπίτι, προλάβαμε τα χαζά αλλά και τα έξυπνα κινητά αλλά και τις διάφορες γενιές social media, τα οποία έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας. Περνάμε πολλές ώρες της μέρας στο Internet κάνοντας διάφορες δουλειές από το να χαζολογούμε στο facebook, να μιλαμε μέσω skype, κάνοντας online αγορές, e- banking, διαβάζοντας άρθρα κλπ. Για όλα αυτά όμως απαιτείται ηθελημένα ή μη να μοιραστούμε κάποιες πληροφορίες με τρίτους. Ξέρουμε όμως όλες αυτές τις πληροφορίες ποιος τις διαχειρίζεται, ποιος τις χρησιμοποιεί και με ποιό σκοπό;
To facebook και το tweeter έχουν στραμμένα τα μικρόφωνα των συσκευών μας πάνω μας.”
Πιθανώς όλοι έχουμε ακούσει ή διαβάσει κάπου την παραπάνω «είδηση» ή πιθανώς πολλοί έχουμε βρεθεί να συζητάμε με φίλους για κάποιο προϊόν και να βλέπουμε μετά στα social media σχετικές διαφημίσεις. Εγείρεται λοιπόν το εξής εύλογο ερώτημα: «τα smartphones μας ακούνε και στη συνέχεια μας πλασάρουν στοχευμένες διαφημίσεις ;». Οι ειδικοί λένε πως είναι πιθανό αλλά οι εταιρίες ξέρουν ήδη τόσα πολλά για σένα που δεν έχουν ανάγκη να κρυφακούνε κιόλας. O Sandy Parakilas, πρώην διευθυντής επιχειρήσεων του Facebook, δήλωσε πως κατά τη γνώμη του κάτι τέτοιο είναι απίθανο διότι η συλλογή και η ανάλυση συνεχόμενων ηχητικών αρχείων από τόσα κινητά τηλέφωνα θα κόστιζε πολύ και οι λογαριασμοί των κινητών θα ήταν πιο υψηλοί. Έτσι κι αλλιώς οι εταιρίες δεν χρειάζεται να σε ακούν για να ξέρουν τι σκέφτεσαι. Ξέρουν τόσα πολλά για εσένα και αυτό τους δίνει τη δυνατότητα να κάνουν εικασίες σχετικά με το τι να διαφημίσουν και να είναι απρόσμενα ακριβείς.
Και αυτό γιατί μπορούν να έχουν στη διάθεσή τους πολλά από τα προσωπικά σου δεδομένα συμπεριλαμβανομένων posts, shares και online αναζητήσεων.
Ο CEO και ιδρυτής της Duckduckgo Gabriel Weinberg δήλωσε: « Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ιδιαίτερα πιο διεισδυτικό. Και πιστεύω πως θα συνεχίσει προς αυτή την κατεύθυνση αν δεν το σταματήσουμε.»
Η αλήθεια είναι πως η Google έχει τη δυνατότητα να σε παρακολουθεί μέσω διασταυρούμενων ad, αναζητήσεων, χαρτών και τοποθεσιών, Youtube, βιβλίων. Επίσης έχει πρόσβαση στο 70% των συναλλαγών μέσω πιστωτικών και χρεωστικών καρτών. Μάλιστα μαζί με το Facebook αλλά και άλλες εταιρίες παρακολουθούν πολλά από αυτά που κάνεις online. Χρησιμοποιώντας κρυφές τεχνολογίες παρακολούθησης, οι εταιρίες μπορούν να δουν πολλές από τις ιστοσελίδες που εσύ και τα άτομα που συνδέονται με εσένα επισκέπτονται, επιτρέποντάς τους να στοχεύσουν καλύτερα τις διαφημίσεις τους. Σύμφωνα με το συγγραφέα μιας μελέτης, η Google έχει trackers σε 76% των ιστοσελίδων ενώ το Facebook σε παρακολουθεί στο 23% των ιστοσελίδων.
Το ευρύ κοινό σίγουρα δεν καταλαβαίνει το όλο παιχνίδι τον εταιριών που στήνεται στην πλάτη του όταν η συλλογή πληροφοριών έχει γίνει ένα πεδίο κέρδους λαμπρό με στόχο τον καταναλωτισμό μέσω της παραβίασης των προσωπικών δεδομένων σου. Κάτι που σίγουρα είναι ιδιαίτερα τρομακτικό.
Cambridge Analytica ,Facebook και Αμερικανικές Εκλογές.
Σύμφωνα με την Observer ,που παραθέτει έγγραφα της εταιρίας και πρώην υπαλλήλων , η Cambridge Analytica «έκανε χρήση προσωπικών πληροφοριών που πήρε χωρίς καμία άδεια στις αρχές του 2014 για να δημιουργήσει ένα σύστημα που θα έδινε το προφίλ Αμερικανών ψηφοφόρων, με στόχο να τους προσεγγίσει στη συνέχεια με προσωποποιημένα πολιτικά διαφημιστικά μηνύματα». Αυτές οι στοχευμένες τεχνικές θα διαμόρφωναν αργότερα την οντότητα του Cambridge Analytica που “εργάστηκε για την προεκλογική εκστρατεία του Προέδρου Trump το 2016”, σύμφωνα με τους Times. Με βάση τα ντοκουμέντα που είδαν το φως της δημοσιότητας από τους Times και την Observer καταγράφουν μια ζοφερή εικόνα για την αποτυχία του Facebook να αντιδράσει ουσιαστικά όταν έμαθε στα τέλη του 2015 ότι τα προσωπικά δεδομένα δεκάδων εκατομμυρίων χρηστών είχαν συγκομιστεί και μάλιστα σε «πρωτόγνωρη κλίμακα». Τα στοιχεία συλλέχθηκαν μέσα από μια εφαρμογή που ονομάζεται thisisyourdigitallife, που κατασκευάστηκε από τον ακαδημαϊκό Aleksandr Kogan, ανεξάρτητα από την εργασία του στο Πανεπιστήμιο του Cambridge. Μέσα από την εταιρία του, Global Science Research και σε συνεργασία με την Cambridge Analytica, εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες πληρώθηκαν για να κάνουν ένα τεστ προσωπικότητας και συμφώνησαν να συγκεντρωθούν τα στοιχεία τους για ακαδημαϊκούς λόγους. Παρόλα αυτά η εφαρμογή συνέλεξε στοιχεία και φίλων των όσων χρηστών την χρησιμοποίησαν, οδηγώντας στη συγκέντρωση μιας ογκώδους τράπεζας δεδομένων. Η πολιτική του Facebook επέτρεψε τη συγκέντρωση δεδομένων φίλων μόνο για την βελτίωση της εμπειρίας του χρήστη στην εφαρμογή και απαγορεύει να χρησιμοποιηθούν ή να πουληθούν για διαφημιστικούς λόγους .Η Cambridge Analytica ξόδεψε περίπου 1 εκατομμύριο δολάρια στη συγκέντρωση στοιχείων, τα οποία απέφεραν πάνω από 50 εκατομμύρια ατομικά προφίλ, τα οποία θα μπορούσαν να διασταυρωθούν με τους εκλογικούς καταλόγους. Χρησιμοποίησε στη συνέχεια τα αποτελέσματα των τεστ και τα στοιχεία του Facebook για να φτιάξει έναν αλγόριθμο που θα μπορούσε να αναλύσει ξεχωριστά τα στοιχεία των προφίλ και να καθορίσει σημεία της προσωπικότητας που σχετίζονταν με την εκλογική συμπεριφορά.
Άρα πέρα από πεδίο αισχροκέρδειας τα προσωπικά σου δεδομένα μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίων σου καθοδηγώντας σε πολιτικά, παραπλανώντας σε σε κάτι τόσο σημαντικό όσο η πολιτική σου ψήφος… Επιτρέποντας στο σύστημα να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις παραβιάζοντας την προσωπική σου ζωή.
Αμερική –Ακραία μορφή Καπιταλισμού- Τα ατομικά δικαιώματα στα σκουπίδια.              
Η αλήθεια είναι πως είναι πολύ εύκολο για τις Αμερικανικές κυβερνήσεις να συλλέγουν πληροφορίες για τους Αμερικανούς πολίτες και μόλις η κυβέρνηση τις αποκτήσει μπορεί να τις χρησιμοποιήσει με διαφόρους τρόπους εναντίων ατομικοτήτων όπως ξεχωρίζοντας διαδηλωτές, επιβάλλοντας νόμους περί μετανάστευσης και δίωξης των εγχώριων εγκλημάτων - χωρίς να αποκαλύψει στους πολίτες πώς έλαβαν τις πληροφορίες. Από τεχνικής άποψης, σύμφωνα με την Τέταρτη Τροποποίηση, Αμερικανοί πολίτες και μη προστατεύονται από «παράλογες αναζητήσεις και κατασχέσεις» - συμπεριλαμβανομένης της επιτήρησης - χωρίς ένταλμα. Πριν από μερικά χρόνια, ο πρώην εργαζόμενος της NSA Edward Snowden αποκάλυψε έγγραφα που περιγράφουν λεπτομερώς το εκτεταμένο παγκόσμιο πρόγραμμα επιτήρησης της NSA. Και μεταξύ των εκατομμυρίων συνομιλιών που υποκλάπηκαν από την αμερικανική κυβέρνηση και στοχεύουν αλλοδαπούς για λόγους εθνικής ασφάλειας, η Washington Post δημοσίευσε αργότερα, ότι σχεδόν το ήμισυ από όσα εξέτασαν περιελάμβαναν πληροφορίες που χαρακτηρίστηκαν ως πληροφορίες αμερικανών πολιτών ή κατοίκων. Και αυτό επί του παρόντος επιτρέπεται, σύμφωνα με το άρθρο 702 του νόμου για την επιτήρηση ξένων πληροφοριών (FISA), το οποίο επιτρέπει στην κυβέρνηση να στοχεύει τις επικοινωνίες μη αμερικανικών προσώπων εκτός των ΗΠΑ χωρίς δικαστική απόφαση ή εντολή (αν και απαιτεί την έγκριση δικαστηρίου FISA ). Παρόλο που το αρθρο 702 δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί νόμιμα για να στοχεύσει τους Αμερικανούς, δεν αποτρέπει πλήρως την «περιστασιακή» συλλογή των επικοινωνιών των Αμερικανών. Ομοίως, το εκτελεστικό διάταγμα 12333 επιτρέπει στην κυβέρνηση να συλλέγει επικοινωνίες και δεδομένα στο εξωτερικό, χωρίς ένταλμα, κάτι που μπορεί να μοιραστεί με άλλα κυβερνητικά γραφεία - και αν οι πληροφορίες των Αμερικανών καταγραφούν "παρεμπιπτόντως", αυτό είναι ok. Αλλά το πράγμα γίνεται επικίνδυνο αν σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση θα μπορούσε να κρατήσει εκείνες τις "παρεμπιπτόντως" πληροφορίες και ενδεχομένως να τις χρησιμοποιήσει για σκοπούς όπως οι παραπάνω που δεν έχουν καμία σχέση με την εθνική ασφάλεια. Η κυβέρνηση έχει πλήρη επίγνωη ότι πρόκειται να συλλέξει τις πληροφορίες Αμερικανών και έχει διαδικασίες που επιτηδευμένα επιτρέπουν στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες μόλις τις συλλέξουν. Η κυβέρνηση δικαιολογεί την τήρηση χαμηλών στάνταρ, όπως η μη λήψη εξατομικευμένου δικαστικού εντάλματος σε ορισμένες περιπτώσεις επειδή οι άνθρωποι που επιθεωρούν είναι στο εξωτερικό, όταν πραγματικά γνωρίζουν ότι πρόκειται να συλλέξουν πληροφορίες για τους ανθρώπους στις ΗΠΑ και προτίθενται να χρησιμοποιήσουν πλήρως αυτές τις πληροφορίες. Τα δικαιώματα της Τέταρτης Τροποποίησης που αναφέραμε νωρίτερα… Δεν παρέχουν τόσο μεγάλη προστασία στα σύνορα της χώρας. Η "εξαίρεση αναζήτησης συνόρων" σημαίνει ότι οι υπάλληλοι των συνόρων μπορούν να ψάξουν οποιονδήποτε εισέρχεται στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών των ΗΠΑ, χωρίς ένταλμα - ή ακόμα και χωρίς πιθανή αιτία. Αν και το Ίδρυμα Electronic Frontier Foundation (EFF) σημειώνει ότι η εξαίρεση ισχύει μόνο για τα "συνήθη" ψαξίματα (όπως τις αποσκευές) που δεν επηρεάζουν την αξιοπρέπεια και το απόρρητο ενός ατόμου, οι αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι οι ψηφιακές συσκευές είναι μια καλή ευκαιρία στα σύνορα. Η κυβέρνηση πάντως έχει πάρει τη θέση ότι μπορούν να αναζητήσουν τα πράγματα σας στα σύνορα Αυτό θα μπορούσε να έχει νόημα όταν όλα όσα μεταφέρει κάποιος είναι μια βαλίτσα, αλλά αν έχει το φορητό υπολογιστή του και το τηλέφωνό του; Το ζήτημα καθίσταται ακόμα πιο επικίνδυνο αν σκεφτούμε ότι άλλες κυβερνητικές υπηρεσίες εκτός της Αμερικανικής Τελωνειακής και Συνοριακής Προστασίας (CBP), οι οποίες απαιτούν δικαιώματα αναζήτησης στις συσκευές σας, μπορούν στη συνέχεια να έχουν πρόσβαση στις πληροφορίες που έχουν αποκτηθεί στα σύνορα και ενδεχομένως να τις χρησιμοποιήσουν για άλλους λόγους επιβολής του νόμου και της συλλογής πληροφοριών, πέραν της επιβολής τελωνειακών και μεταναστευτικών νόμων. Ακόμη και εκτός από την εξαίρεση των συνόρων, η κυβέρνηση θα μπορούσε θεωρητικά να συλλέγει πληροφορίες για τους πολίτες μέσω ηλεκτρονικών συσκευών, κυρίως επειδή οι νόμοι που θα την εμπόδιζαν είναι υπερβολικά ξεπερασμένοι. Εξαιτίας αυτού, υπάρχει μια μεγάλη γκρίζα περιοχή που σχετίζεται με το ποιές πληροφορίες μπορεί να συλλέξει νόμιμα η κυβέρνηση. Ακόμη υπάρχει και το θέμα της πρόσφατης κατάργησης των νέων κανόνων της FCC που θα εμπόδιζαν τους παρόχους υπηρεσιών Διαδικτύου να βλέπουν και να πωλούν τη συμπεριφορά των καταναλωτών στον browser χωρίς ρητή συγκατάθεση. Παρόλο που τα μέτρα αυτά επηρεάζουν μόνο την ιδιωτική συμπεριφορά στο διαδίκτυο, ο Paul Ohm, διευθυντής της σχολής του Georgetown Center για την προστασία της ιδιωτικής ζωής και της τεχνολογίας, έγραψε στο Washington Post ότι θα μπορούσε να εμπνεύσει το FBI να ζητήσει πληροφορίες σχετικά με την προσωπική συμπεριφορά κάποιου στο Διαδικτύου από τους ISPs ξέροντας ότι οι πάροχοι έχουν πρόσβαση. Και οι ξεπερασμένοι νόμοι, όπως ισχύουν, δεν το απαγορεύουν συγκεκριμένα.
Η Ε.Ε. μας δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο.                            
Από το Μάιο του 2018 με Ευρωπαϊκή οδηγία οι χώρες της Ε.Ε. φακελώνουν όλους τους επιβάτες πτήσεων από και προς την Ε.Ε., αποθηκεύουν τα στοιχεία τους σε γιγαντιαίες βάσεις δεδομένων και τα διαβιβάζουν στις αρχές άλλων χωρών, ακόμα και των ΗΠΑ. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη ώς τώρα επιχείρηση στην ευρωπαϊκή ιστορία μαζικού φακελώματος των Ευρωπαίων πολιτών από τις ίδιες τις κυβερνήσεις τους - αλλά και παράδοσης των στοιχείων τους στις ΗΠΑ. Αυτό προβλέπει η οδηγία PNR που δεσμεύει πλέον όλα τα κράτη της Ε.Ε.. PNR είναι το Ονομαστικό Αρχείο Επιβάτη (Passenger Name Record). Το αρχείο αυτό περιλαμβάνει δεδομένα όπως τα στοιχεία ταυτότητας του επιβάτη, το δρομολόγιό του, τα στοιχεία πληρωμής αλλά και το ποιος κάθεται δίπλα του στο αεροπλάνο. Οι εμπνευστές της ευρωπαϊκής οδηγίας θεωρούν πως η επεξεργασία όλων αυτών των στοιχείων σε γιγαντιαίες βάσεις δεδομένων για πέντε χρόνια (τόσο επιτρέπει η οδηγία) θα συμβάλει καθοριστικά στον αγώνα κατά της (ισλαμιστικής κυρίως) τρομοκρατίας. Έτσι τον Μάρτιο 2018 ξεκίνησε στην Ελλάδα η δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου το οποίο ενσωματώνει την ευρωπαϊκή οδηγία στην εθνική νομοθεσία. Η διαβούλευση ολοκληρώθηκε στις 23 Μαρτίου, από τότε όμως δεν ήρθε προς ψήφιση στην ελληνική Βουλή, με αποτέλεσμα να παρέλθει η προθεσμία της 25ης Μαΐου 2018 που είχε θέσει η Κομισιόν. (Στις 19 Ιουλίου 2018 η Κομισιόν έστειλε επιστολή στη χώρα μας με την οποία εκκινεί τη νομική διαδικασία παράβασης επειδή η Ελλάδα, όπως και 13 ακόμα χώρες, δεν έχει ακόμα ενσωματώσει την οδηγία.) Παρ' ότι η ευρωπαϊκή οδηγία δεν το απαιτεί, το ελληνικό σχέδιο νόμου επεκτείνει το δίχτυ παρακολούθησης και στις εσωτερικές πτήσεις και όχι μόνο στις πτήσεις από και προς την Ε.Ε. Το κάνει προσθέτοντας δύο αθώες λεξούλες στο άρθρο 2, «πτήσεων εντός ή εκτός της Ε.Ε.». Το σχέδιο νόμου προβλέπει τη σύσταση Μονάδας Στοιχείων Επιβατών, η οποία θα συλλέγει από τις αεροπορικές εταιρείες και θα επεξεργάζεται τα δεδομένα των επιβατών αλλά και θα τα διαβιβάζει στις αρχές άλλων χωρών ή την Europol. Στη Μονάδα θα αποσπαστούν στελέχη και άλλων υπηρεσιών, από την ΕΥΠ ώς το ΣΔΟΕ. Αλλά το πιο ενδιαφέρον βρίσκεται εδώ: Η Μονάδα Στοιχείων Επιβατών θα υπάγεται στην άγνωστη στο πλατύ κοινό ΔΙΔΑΠ (Διεύθυνση Διαχείρισης και Ανάλυσης Πληροφοριών) της ΕΛ.ΑΣ. η οποία αναλαμβάνει την επιχειρησιακή ευθύνη της υπόθεσης PNR. Σε πολλούς τα στοιχεία PNR φαίνονται ακίνδυνα. Τι πειράζει αν το κράτος (το ελληνικό αλλά και το... αμερικανικό) γνωρίζει πού και με ποιον ταξίδεψες; Το ότι στην Ελλάδα τα δεδομένα αυτά θα τα επεξεργάζεται μια υπηρεσία στην οποία θα απασχολούνται στελέχη από την ΕΥΠ ώς το ΣΔΟΕ και το ότι αυτή υπάγεται στη ΔΙΔΑΠ (έναν «κεντρικό κόμβο πληροφοριών») αναδεικνύουν το βάθος του προβλήματος. Το κλειδί εδώ είναι μια λέξη που αναφέρεται μόνο μία φορά στην οδηγία του PNR, αλλά βρίσκεται σχεδόν σε κάθε δεύτερη ομιλία του επιτρόπου Αβραμόπουλου: «Τα κράτη-μέλη θα πρέπει να ανταλλάσσουν πληροφορίες» για «την εξασφάλιση της διαλειτουργικότητας». «Διαλειτουργικότητα» ή «interoperability». Πρόκειται για τη διασύνδεση διαφορετικών βάσεων δεδομένων, αλλά και για κάτι πολύ σημαντικότερο: Οι αστυνομικές αρχές σε όλη την Ε.Ε. αποκτούν ένα δικαίωμα που δεν είχαν - αυτόματη πρόσβαση σε στοιχεία των πολιτών που δεν έχουν σχέση με την επιβολή του νόμου, όπως ακριβώς τα στοιχεία των πτήσεων. Τον περασμένο Απρίλιο, μερικές εβδομάδες πριν από την παρέλευση της τελικής προθεσμίας για την εφαρμογή του PNR από όλες τις χώρες, ο Ευρωπαίος Επόπτης Προστασίας Δεδομένων (η ανεξάρτητη αρχή της Ε.Ε. για την προστασία των δεδομένων) εξέδωσε γνωμοδότηση η οποία πίσω από τις προσεκτικές λέξεις μοιάζει με απειλητική προφητεία: «Η διαλειτουργικότητα δεν αποτελεί πρωτίστως τεχνική επιλογή» αλλά «κατά πρώτο και κύριο λόγο πολιτική επιλογή» η οποία «θα έχει σημαντικές νομικές και κοινωνικές συνέπειες για τα προσεχή έτη» που «δεν μπορούν να καλυφθούν με τον μανδύα υποτιθέμενων τεχνικών αλλαγών». Πρόκειται για «την αφετηρία μιας πορείας χωρίς επιστροφή». Και όμως αυτή «η πορεία χωρίς επιστροφή» θα μπορούσε να αναστραφεί αν η Ε.Ε. σεβόταν τις αποφάσεις του ίδιου του Δικαστηρίου της. Τον Ιούλιο του 2017 το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μια απόφαση-σταθμό έκρινε ότι η συμφωνία PNR μεταξύ Ε.Ε. και Καναδά περιέχει προβλέψεις που είναι αντίθετες προς το δίκαιο της Ε.Ε., αναγκάζοντας την Κομισιόν να την αναστείλει. Οι επικριτές του PNR θεώρησαν πως από τη στιγμή που τα ίδια προβληματικά σημεία υπάρχουν και στην οδηγία PNR αλλά και στις αντίστοιχες συμφωνίες με τις ΗΠΑ και την Αυστραλία (με τις οποίες η Ε.Ε. διαβιβάζει στοιχεία επιβατών σε αυτές τις χώρες), αναλόγως θα έπρεπε να ανασταλούν κι αυτές. Η έκπληξη ήρθε όμως από την άλλη πλευρά (αυτή που υποστηρίζει τα PNR): έγγραφο της νομικής υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (των κυβερνήσεων δηλαδή της Ε.Ε.) αναγνώρισε πως «δεδομένου ότι οι δύο συμφωνίες περιέχουν τις ίδιες ή παρόμοιες ελλείψεις με αυτές που εντόπισε το Δικαστήριο στη γνωμοδότησή του [για τον Καναδά], όλες τους πρέπει να επαναδιαπραγματευθούν. Εάν η τρίτη χώρα [ΗΠΑ-Αυστραλία] δεν αποδέχεται μια τέτοια επαναδιαπραγμάτευση, η Ενωση θα πρέπει να τερματίσει αυτές τις συμφωνίες PNR». Σήμερα τόσο η οδηγία για τα PNR όσο και οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ και την Αυστραλία εφαρμόζονται σαν να μην υπήρξε η απόφαση του Δικαστηρίου. Ορισμένα κράτη-μέλη συζητούν να απλώσουν το δίχτυ της παρακολούθησης, πέρα από τις αερομεταφορές, στα πλοία, τα τρένα, τα λεωφορεία. Το Βέλγιο, αναζητώντας τρόπους αντιμετώπισης της απειλής των τζιχαντιστών, εδώ και δύο χρόνια μελετά την επέκταση του PNR και σε άλλους τρόπους μεταφορών, πλην των αεροπορικών. Στις 25 Ιουλίου 2018, η βελγική κυβέρνηση ενέκρινε την υλοποίηση δύο πιλοτικών πρότζεκτ: Το Βέλγιο θα συμπεριλάβει στις βάσεις δεδομένων PNR τους επιβάτες στο τρένο Eurostar που συνδέει τις Βρυξέλλες με το Λονδίνο, αλλά και αυτούς που χρησιμοποιούν τη Flixbus, τη μεγαλύτερη εταιρεία μεταφοράς με λεωφορείο στην Ευρώπη.
Για ποιό ευρωπαϊκό ιδεώδες λοιπόν μιλάμε; Η περιβόητη ελεύθερη κίνηση των πολιτών, που αποτέλεσε ένα από τα πιο δημοφιλή αφηγήματα της Ενωμένης Ευρώπης, μετεξελίσσεται σε ηλεκτρονικό φακέλωμα κάθε κίνησης των πολιτών με όποιο μέσο κι αν κινούνται. Και μετά τι; Θα καταστείλουμε και την ελεύθερη διάδοση ιδεών ; Για να μην ξεχνιόμαστε η Χούντα ήταν σχέδιο ενός ανθρώπου της ΕΥΠ ,ο οποίος ήξερε πολύ καλά τη δύναμη που μπορεί να αντλήσει κάποιος με το να ελέγχει και να γνωρίζει τα πάντα για τους από κάτω του.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι τα προσωπικά μας δεδομένα παρ όλο που συλλέγονται δεν είναι ακριβώς το κλειδί του προβλήματος. Η λύση βρίσκεται στο να ξεπεράσουμε το φόβο που μας διακατέχει όταν αναγνωρίζουμε πως οι πληροφορίες μας υπάρχουν εκεί έξω χωρίς να έχουμε λόγο για το πώς αυτές χρησιμοποιούνται και από ποιόν. Είναι αναγκαίο να αναγνωρίσουμε πως αυτό θα έπρεπε να είναι ένα ακόμα από τα ατομικά μας δικαιώματα και ως τέτοιο οφείλουμε να παλέψουμε για να το κερδίσουμε και να το διασφαλίσουμε δημιουργώντας ένα διεθνές κίνημα καθώς όπως αντιλαμβάνεται κανείς το θέμα δεν περιορίζεται στα όρια μιας χώρας αλλά είναι παγκόσμιο.