Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

«Ο κόσμος δε χτίζεται σε μια παλάμη που ζητιανεύει, αλλά σε αυτή που σφίγγεται σε μια γροθιά»
Ένα από τα θέματα που παίζει πολύ αυτές τις μέρες στα ελληνικά ΜΜΕ (και όχι μόνο) αφορά το κύμα δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, κυρίως από τη Συρία, και της συμφώρησης που προκαλείται στα ελληνικά νησιά. Εικόνες πολέμου και ανθρώπινης δυστυχίας, ανθρώπων κυνηγημένων, στοιβαγμένων σε φουσκωτές βάρκες, πνιγμένων. Eικόνες σκηνών και περιπτέρων «ανθρωπιστικής βοήθειας» στα σύνορα των ευρωπαϊκών χωρών και δίπλα στους φράκτες και στα συρματοπλέγματα του θανάτου (σύγχρονο όνομα:Frontex).Αν και όλα αυτά τα πλάνα αποτελούν συχνή εικόνα στις τηλεοράσεις μας, λίγο (έως καθόλου) ασχολήθηκαν τα συστηματικά ΜΜΕ με την πραγματική ρίζα του προβλήματος της μετανάστευσης. Τι οδήγησε λοιπόν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να φύγουν από τη χώρα τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη;
Είναι οι πολεμικές συγκρούσεις των «ειρηνοφρουρών» του ΝΑΤΟ, ΟΗΕ και οι βομβαρδισμοί από εθνικιστικές οργανώσεις, στο όνομα της “θρησκευτικής καθαρότητας”,  αυτές που στοιβάζουν ανθρώπινες ψυχές σε ετοιμόρροπες βάρκες και φουσκωτά και οδηγούν στον πνιγμό χιλιάδων μεταναστών στη Μεσόγειο!
Οι άνθρωποι αυτοί δε θέλουν απαραίτητα  να μείνουν στην Ελλάδα, αλλά η χώρα μας αποτελεί τη μόνη πύλη προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Έλα όμως που εξαιτίας της συνθήκης ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ, οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν αλλά εγκλωβίζονται εδώ. Όλα τα παραπάνω φυσικά ρίχνουν νερό στο αυλάκι της ΕΕ και του κεφαλαίου, αφού από τη μια ΗΠΑ (δυνάμεις του ΝΑΤΟ) και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι έχουν μεγάλες βλέψεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (απομύζηση ενέργειας και πρώτων υλών, εγκαθίδρυση καθεστώτων φιλικών προς τη Δύση, καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων, υποδουλώνοντας μια και καλή τους λαούς στα δικά τους συμφέροντα), ενώ από την άλλη προσφέρονται αναρίθμητα φθηνά εργατικά χέρια, που προσφέρουν γη και ύδωρ για ένα πιάτο φαϊ, στους μεγαλοεπιχειρηματίες!
Είναι όμως τυχαίο που οι εικόνες αυτές πρωταγωνιστούν στους δέκτες μας στη συγκεκριμένη συγκυρία; Για εμάς όχι μόνο τυχαίο δεν είναι, αλλά αποτελεί πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη της δράσης της Χρυσής Αυγής, όπως έδειξαν και τα ποσοστά της στις 20 του Σεπτέμβρη.  Οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βέβαια,  έχουν και αυτές τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τα τρομερά εγκλήματα κατά των προσφύγων στο αιματοβαμμένο Αιγαίο και το τείχος της ντροπής στον Έβρο, τη συγκάλυψη των εγκλημάτων του ελληνικού λιμενικού, της ΕΛ.ΑΣ και του στρατού με την “αμέριστη” βοήθεια της FRONTEX. Δεν δίστασαν να ενισχύσουν το φασίστα Ουκρανό δικτάτορα Ποροσένκο, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ΕΕ, ούτε διστάζουν να διευκολύνουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, συμμετέχοντας στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζοντας έτσι τόσα χρόνια όλες τις επεμβάσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της αραβικής άνοιξης! Η συνενοχή αυτή είναι προϊόν της πολιτικής ατζέντας αυτών των κυβερνήσεων, που θεωρούν την Ε.Ε. μονόδρομο, υπερασπιζόμενες τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Την απάντηση απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο μπορεί να τη δώσει μόνο ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα , συνδεδεμένο με την ευρύτερη πάλη εργαζομένων και νεολαίας για τα δικαιώματα τους  κόντρα στην κυβέρνηση, ΕΕ-ΔΝΤ και αφεντικά  για να έρθουν οι κοινωνικές ανάγκες στο προσκήνιο και ο ίδιος ο λαός να καθορίσει την τύχη του. Μαζί του θα σαρώσει και το φασισμό που εκφράζει την επίθεση στις ζωές μας με τον πιο σκληρό τρόπο!. Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον ρατσισμό, την τρομοκρατία και την αστική φιλανθρωπία, εμείς αντιπαρατάσσουμε, την ταξική αλληλεγγύη, την συλλογικότητα, την δημοκρατία του αγώνα. Μέσα από τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, παλεύουμε σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, από την γειτονιά μέχρι και τα σωματεία, για το τσάκισμα κάθε φασίστα και για την στήρικη κάθε καταπιεζόμενου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η κατάληψη του κτιρίου του ΕΤΕΑΜ στην οδό Νοταρά 26 από συλλογικότητες, κόσμο του αγώνα και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με σκοπό τη στέγαση των προσφύγων για όσο χρειαστεί αλλά και η συλλογή ειδών ανάγκης από φοιτητικούς συλλόγους (και από το σύλλογο της Οδοντιατρικής.)

Ρ.Α.Τ.-Ε.Α.Α.Κ.

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015

Ριζοσπαστική Αριστερή Τομή
 Σχήμα της
Ενιαίας Ανεξάρτητης
Αριστερής Κίνησης






Τέλος στην ανακωχή των δειλών,
επιστροφή στα πεδία των μαχών,
πίσω στους δρόμους.



 htttp:http://rateaak.blogspot.gr/
η σελίδα μας: www.facebook.com/rat.eaak?fref=ts





ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΑΣ ΜΑΣ Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ...
Έχουν περάσει πάνω από 7  χρόνια από τότε που ο ελληνικός λαός  άρχισε να ζει στα πλαίσια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης σε αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «εποχή των μνημονίων». Και όλοι μας, και ίσως η νεολαία ακόμη περισσότερο, ζούμε καθημερινά τις συνέπειες των πολιτικών που ασκούνται με αμείωτη ένταση τα τελευταία χρόνια, με στόχο «τη δημοσιονομική εξυγίανση, τον έλεγχο του χρέους, την αναδιάρθρωση του σπάταλου δημοσίου, τον εκσυγχρονισμό της χώρας για την παραμονή της στο ευρώ και την Ε.Ε.» και πολλά άλλα που ακούμε κάθε μέρα.


Οι παραπάνω πολιτικές που ακολουθήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τα μνημονιακά κόμματα δεν άλλαξαν ούτε στο ελάχιστο με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η οποία αντιθέτως και παρά την προεκλογική αριστερή της φρασεολογία ψήφισε το 3ο και πιο σκληρό μνημόνιο, ξεχνώντας την διαπραγμάτευση με τους ‘’θεσμούς΄΄ και παρουσιάζοντας στο λαό την παραμονή στην ΕΕ και την υποδούλωση στο ΔΝΤ ως μονόδρομο. Αλλά μάλλον είναι ένας μονόδρομος που οδηγεί σε αδιέξοδο. Αποδείχθηκε στην πράξη ότι η ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί να αλλάξει πρόσωπο, οτι δεν μπορεί μια κυβέρνηση εντός της Ε.Ε. να μιλά για διαγραφή ενός χρέους το οποίο αυτοί δημιούργησαν, οτι η κρίση δεν είναι κρίση ανθρωπιστική, αλλά είναι βαθιά δομική, είναι κρίση του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Ζούμε τις συνέπειες αυτής της κρίσης με την ανεργία να πλησιάζει το 30%-στο νέους ξεπερνά το 60%-, τη διαρκή επίθεση σε κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος που χρειάστηκαν δεκαετίες αγώνων για να θεμελιωθούν, το ξεπούλημα του πλούτου τη χώρας, την αφαίμαξη των οικογενειών μας από τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων. Ζούμε  τη διαρκή επίθεση στη δημόσια και δωρεάν περίθαλψη και τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, σε αγαθά δηλαδή για τα οποία κι εμείς οι φοιτητές δίνουμε χρόνια  αγώνες για να έχει ο καθένας από εμάς πρόσβαση σε αυτά και να μην είναι προνόμιο για λίγους. Τέλος ζούμε τη νεκρανάσταση του τέρατος του φασισμού, με το οποίο ίσως και να θεωρούσαμε ότι έχουμε ξεμπερδέψει πριν πολλά χρόνια, αλλά μάλλον τέτοιες τάσεις τροφοδοτούνται διαρκώς απο τις πολιτικές που εξαναγκάζουν μεγάλο κομμάτι του λαού στην ανεργία και τη φτώχεια, όπως και τότε.

Όμως ο λαός δεν αντέχει άλλο να πλήττεται. Στον δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη, το αποτέλεσμα ήταν ένα συντριπτικό ΟΧΙ. Παρ όλη τη μιντιακή προπαγάνδα και την ταύτιση του ΟΧΙ με έξοδο από ΕΕ, παρ όλη την εργοδοτική τρομοκρατία και το κλείσιμο των τραπεζών, το 62% ΟΧΙ έδειξε την ταξική πόλωση στην ελληνική κοινωνία, αφού είχε βαθιά ταξικό χαρακτήρα και έδειξε τη διάθεση σύγκρουσης στο τώρα, από αυτούς που δεν έχουν τίποτα πια να χάσουν, με τις πολιτικές ΕΕ-ΔΝΤ. Παρόλο που δεν έχουμε πια πλατείες όπως το ΄12, ούτε γίνονται πια μεγαλες απεργίες, φάνηκε πως μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού αμφισβητεί τις πολιτικές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ, αλλά ταυτόχρονα φαίνεται απογοητευμένος από την ΄΄αριστέρη’’ λύση που (δεν) έδωσε ο Τσιπρας και την ελπίδα που δεν ήρθε. Φτάνει όμως πια η λογική της ανάθεσης! Ο μόνος τρόπος να μπορέσει ο λαός να πετύχει νίκες στο σήμερα είναι το οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που μαζί με το φοιτητικό θα διεκδικήσει τα δικαιώματα που του πήραν πίσω, θα παλέψει για έξοδο από ΕΕ-ΔΝΤ, θα μιλήσει για εργατικό έλεγχο της παραγωγής και για εθνικοποιήση των τραπεζών, και θα θέσει τις βάσεις για την ανατροπή του συστήματος.Είναι αναγκαίο ο λαός και το κίνημα να κάνουν ένα βήμα παραπέρα και πέρα από την αντίσταση στις ασκούμενες πολιτικές και τις επιμέρους νίκες να πάρουν πραγματικά την κατάσταση στα χέρια τους. Να δείξουν ότι είναι εφικτή η υπέρβαση της κρίσης όχι μόνο από την πλευρά του συστήματος, αλλά από την πλευρά των αναγκών και των συμφερόντων του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας. Και σε αυτή τη διαδικασία κομβικός θα είναι ο ρόλος της αριστεράς. Μιας αριστεράς όμως που δε θα εναποθέτει τη λύση των σημερινών προβλημάτων  είτε  στη δευτέρα παρουσία μια απροσδιόριστης «λαϊκής εξουσίας» όπως λεει το ΚΚΕ, είτε σε μία αριστερη κυβερνητικη εναλλαγή, που επί της ουσίας δεν πρόκειται να συγκρουστεί με το σύνολο των επιλογών της ΕΕ, του ΔΝΤ κι εν γένει του κεφαλαίου, και η οποία δοκιμάστηκε και απέτυχε. Η αναγκαία αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι: Αντικαπιταλιστική γιατί στην εποχή της βαθιάς, δομικής κρίσης του καπιταλισμού η Αριστερά χρειάζεται να έχει στρατηγικό εξοπλισμό απέναντι στον αντίπαλο και να προσανατολίζει το κίνημα στη λογική της συνολικής ρήξης, της μόνης ικανής να σταθεροποιήσει τις όποιες επιμέρους κατακτήσεις έχουν υπάρξει. Μαχητική γιατί δεν καταγγέλλει αφηρημένα αλλά συγκρούεται με κάθε σχέδιο και κάθε πυλώνα της αστικής τάξης, ριζοσπαστικοποιεί τους αγώνες σε περιεχόμενο και μορφές πάλης και δεν ενσωματώνει την κρατική και παρακρατική καταστολή. Αριστερά που θα αναγνωρίζει το κίνημα ως βασικό παράγοντα της ανατροπής Ενωτική-μετωπική γιατί ενώνει τους εργαζόμενους και τη νεολαία σε ένα σχέδιο ρήξης και ανατροπής με την καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιδιώκει την κοινή δράση όλων των μαχόμενων δυνάμεων και συσπειρώνει γύρω της όλες τις αντισυστημικές, ριζοσπαστικές δυνάμεις και ρίχνονται στην αναζήτηση ενός διαφορετικού δρόμου.
Στους αγώνες που δίνει ο λαός και οι εργαζόμενοι σήμερα είναι χρέος της γενιάς μας ,και της νεολαίας γενικότερα, να γίνουμε οργανικό κομμάτι τους. Να κάνουμε ξεκάθαρο, πως εμείς οι φοιτητές είμαστε μπροστά και παλεύουμε μαζί με το υπόλοιπο λαϊκό κίνημα για τα συμφέροντα μας. Κι αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν πως ο κύκλος που είχε ανοίξει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου έκλεισε πια, πως πια μας έχουν διαγράψει από το χάρτη, εμείς έχουμε να πούμε πως ένας κύκλος κλείνει όταν φτάσει στο σημείο απ’όπου ξεκίνησε. Με μια εξέγερση που έριξε τη χούντα..ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ!


Μας λένε δεν υπάρχει άλλος  δρόμος!!
Εμείς πρέπει να τους απαντήσουμε: «Δεν υπάρχει δρόμος στην κατεύθυνση που μας δείχνετε!» Δεν μπορουμε και δεν δεχόμαστε να ζήσουμε με 300Ε δουλεύοντας όλη μέρα, για όλη μας τη ζωή. Ο δρόμος της επιβίωσης μας περνά από το δρόμο της ανατροπής τους. Στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει ποιά κανένας άλλος δρόμος εκτός από το δρόμο του αγώνα για την τελική νίκη επί του καπιταλισμού και την εγκαθιδρυση μια άλλης κοινωνίας όπου δεν υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου γνώμονας ειναι οι κοινωνικές ανάγκες και όχι το κέρδος κάποιων, όπου κάθε άνθρωπος δεν παλεύει να επιβιώσει μέσα στην κοινωνία αλλά ολοκληρώνεται μέσα σε αυτή!
Τι είναι αυτό όμως που χρειάζεται για να γίνει νικη­φόρος ο αγώνας του λαού; Τι ήταν αυτό που έλειπε το προηγούμενο διάστημα; Έ­νας αγώνας εργαζομένων από τα κάτω αμεσοδη­μοκρατικός, που όλοι οι εργαζόμενοι μέσα από τα σωματεία τους θα συντονίζονται και θα αποφασίζουν για τον εαυτό τους. Θα  παλεύουν για το πώς θα εργάζονται  και το πώς θα ζήσουν καλύτερα. Μακριά από την "φιλεύσπλαχνη" γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ  και τα παζάρια για τις αυξήσεις.
Σαν φοιτητικό και ευρύτερα νεολαιίστικο κίνημα οφείλουμε να αγωνιστούμε με τους εργαζόμενους για καλύτερες συνθήκες ζωής  και όρους εργασίας. Οφείλουμε να διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας και να αντιληφθούμε τα κοινά συμφέροντα της πλειοψηφίας των φοιτητών και των  εργαζομένων όχι με μία λογική αλληλεγγύης ή συμπόρευσης αλλά επειδή  αντιλαμβανόμαστε μια άρρηκτη σχέση και μια φυσική συμμαχία μεταξύ τους. Και αυτό διότι οι αλλαγές που θέλουν να περάσουν στην εκπαίδευση στόχο έχουν την δημιουργία ενός αυριανού εργαζόμενου πειθήνιου, αναλώσιμου, επανακαταρτίσιμου, που θα δουλεύει ανασφάλιστος και θα σκύβει το κεφάλι του στις επιταγές της αγοράς εργασίας χωρίς να παλεύει για τα δικαιώματά του.

Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον. . . Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!
Ένα από τα θέματα που παίζει πολύ αυτές τις μέρες στα ελληνικά ΜΜΕ (και όχι μόνο) αφορά το κύμα δεκάδων χιλιάδων προσφύγων, κυρίως από τη Συρία, και της συμφόρησης που προκαλείται στα ελληνικά νησιά. Αν και τα πλάνα με αντίσκηνα και χιλιάδες κόσμου στο λιμάνι και τις παραλίες της Μυτιλήνης αποτελούν συχνή εικόνα στις τηλεοράσεις μας, λίγο (έως καθόλου) ασχολήθηκαν τα συστηματικά ΜΜΕ με την πραγματική ρίζα του προβλήματος της μετανάστευσης. Τι οδήγησε λοιπόν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να φύγουν από τη χώχώρα τους και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη; Είναι οι πολεμικές συγκρούσεις και οι βομβαρδισμοί από εθνικιστικές οργανώσεις, στο όνομα της “θρησκευτικής καθαρότητας”, αυτές που στοιβάζουν ανθρώπινες ψυχές σε ετοιμόρροπες βάρκες και φουσκωτά και οδηγούν στον πνιγμό χιλιάδων μεταναστών στο Αιγαίο!
           Οι άνθρωποι αυτοί δε θέλουν απαραίτητα  να μείνουν στην Ελλάδα, αλλά η χώρα μας αποτελεί τη μόνη πύλη προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Έλα όμως που εξαιτίας της συνθήκης ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ, οι άνθρωποι αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν αλλά εγκλωβίζονται εδώ. Όλα τα παραπάνω φυσικά ρίχνουν νερό στο αυλάκι της ΕΕ και του κεφαλαίου, αφού από τη μια ΗΠΑ (δυνάμεις του ΝΑΤΟ) και οι ευρωπαίοι σύμμαχοι έχουν μεγάλες βλέψεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου (απομύζηση ενέργειας και πρώτων υλών, εγκαθίδρυση καθεστώτων φιλικών προς τη Δύση, καταστολή των λαϊκών εξεγέρσεων, υποδουλώνοντας μια και καλή τους λαούς στα δικά τους συμφέροντα), ενώ από την άλλη προσφέρονται αναρίθμητα φθηνά εργατικά χέρια, που προσφέρουν γη και ύδωρ για ένα πιάτο φαί, στους μεγαλοεπιχειρηματίες!
Είναι όμως τυχαίο που οι εικόνες αυτές πρωταγωνιστούν στους δέκτες μας στη συγκεκριμένη συγκυρία με τις εκλογές στις 20 Σεπτέμβρη να πλησιάζουν; Για εμάς όχι μόνο τυχαίο δεν είναι, αλλά αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τη δράση της Χρυσής Αυγής. Πριν από δύο χρόνια , οι φασίστες της Χρυσής Αυγής, μαχαίρωσαν τον αγωνιστή και αντιφασίστα Παύλο Φύσσα. Ο Φύσσας, γνωστός και ως «KillahP», πάλευε ενάντια στον φασισμό, τόσο με την αντιφασιστική δράση του, όσο και μέσα από τα τραγούδια του. Για αυτό και το γεγονός αυτό δεν ήταν ούτε μεμονωμένη ούτε και τυχαία ενέργεια,  αφού η δολοφονική οργάνωση της Χρυσής Αυγής καθημερινά επιτίθενται σε  ανθρώπους του κινήματος και μετανάστες. Αν και φαινομενικά τα κόμματα και τα ΜΜΕ αποστασιοποιούνται από το φασισμό, πρώτος ο Μεϊμαράκης δήλωσε ότι θα εξέταζε την πιθανότητα συγκυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή!! Βέβαια τα συστημικά κόμματα μαζί με τα ΜΜΕ δε δίστασαν, ακολουθώντας πιστά το παράδειγμα της ΕΕ, να ενισχύσουν το φασίστα Ουκρανό δικτάτορα Ποροσένκο, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της, ούτε διστάζουν να διευκολύνουν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, συμμετέχοντας στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζοντας έτσι τόσα χρόνια όλες τις επεμβάσεις στις χώρες της Μέσης Ανατολής και της αραβικής άνοιξης!

Την απάντηση απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο μπορεί να δώσει μόνο ένα μαζικό αντιφασιστικό κίνημα , συνδεδεμένο με την ευρύτερη πάλη εργαζομένων και νεολαίας για τα δικαιώματα τους  κόντρα στην κυβέρνηση, ΕΕ-ΔΝΤ και αφεντικά  για να έρθουν οι κοινωνικές ανάγκες στο προσκήνιο και ο ίδιος ο λαός να καθορίσει την τύχη του. Μαζί του θα σαρώσει και το φασισμό που εκφράζει την επίθεση στις ζωές μας με τον πιο σκληρό τρόπο! Oι φασίστες δεν έχουν θέση μέσα στα σχολεία, στους φοιτητικούς συλλόγους, τα σωματεία και τις γειτονιές μας. Ενάντια στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τον ρατσισμό και ην τρομοκρατία, εμείς αντιπαρατάσσουμε, την αλληλεγγύη, την συλλογικότητα, την δημοκρατία του αγώνα. Μέσα από τις αντιφασιστικές πρωτοβουλίες, παλεύουμε σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, από την γειτονιά μέχρι και τα σωματεία, για το τσάκισμα κάθε φασίστα. Το κίνημα ξέρει να κονταίνει τα χέρια που στρέφονται ενάντια στον αγωνιζόμενο λαό.


Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ’ στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.



5 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ!
1)    Θεμελιώδης στρατηγική της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα, των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ είναι η πλήρης παράδοση του δημόσιου συστήματος υγείας στα ιδιωτικά κεφάλαια, το «άνοιγμα στην αγορά», όπως το λένε πιο εύσχημα. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στη δημόσια υγεία. Οι πολυεθνικές, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές και τα μεγάλα funds, διψάνε για «επενδύσεις». Επιχειρούν να διεισδύσουν παντού, σε εθνικούς-στρατηγικούς τομείς της οικονομίας (βλέπε εξελίξεις με ΔΕΗ, αιγιαλούς, ελεύθερους χώρους κλπ), στο λιανικό εμπόριο (φαρμακεία, είδη διατροφής, μεταφοράς, μικρές εμπορικές επιχειρήσεις – από εδώ προκύπτει και η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στα καταστήματα κλπ), ακόμα και στο στενό πυρήνα του κοινωνικού κράτους (νοσοκομειακή περίθαλψη, δημόσια παιδεία, τομείς κοινωνικής πρόνοιας).Για να το πετύχουν αυτό, οι κυβερνήσεις του μνημονίου πάντα με την καθοδήγηση των Βρυξελλών, νομοθετούν αδιάκοπα – κάποιες φορές και με τεχνητές πλειοψηφίες στη Βουλή – μια σειρά αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, μια αλυσίδα μέτρων εφαρμογής της παραπάνω στρατηγικής (κορυφαίο παράδειγμα η αξιολόγηση στο δημόσιο).
2)    Θεσμοθέτησαν το εισιτήριο στα πρωινά τακτικά ιατρεία, δημιούργησαν απογευματινά ιατρεία επί πληρωμή στα νοσοκομεία, νομοθετούν τα απογευματινά χειρουργεία τώρα, επιχείρησαν να βάλουν το 50ευρω για εισαγωγή στο ΕΣΥ, κατάργησαν την ασφαλιστική κάλυψη για μια σειρά φάρμακα και εξετάσεις( ακόμη και τις προληπτικές εξετάσεις, όπως το τεστ Παπ σε ηλικίες κάτω των 23), φορτώνοντας στους ασθενείς και τις οικογένειές τους τα βάρη της περίθαλψης. Καταδίκασαν τα νοσοκομεία και την ΠΦΥ να μένουν χωρίς υλικά, φάρμακα, χειρουργεία, κλίνες ΜΕΘ, υγειονομικό προσωπικό και γιατρούς. Έκλεισαν ολόκληρα νοσοκομεία, κέντρα υγείας και πολυϊατρεία. Στην ουσία, αυτή η συλλογιστική θεμελιώνει την εικόνα του «νοσοκομείου επιχείρηση», καθιστά τις ασθένειες «πράγματα», έτοιμες για ταξινόμηση, κωδικοποίηση, ομαδοποίηση και τιμολόγηση, τυποποιεί τη θεραπευτική σχέση ιατρών-ασθενών και τη μετατρέπει σε «παραγόμενο προϊόν» Στο βωμό του κέρδους ανατρέπεται πλήρως ακόμα και η Ιπποκράτεια αρχή ότι θεραπεύεται «ο άρρωστος και όχι η αρρώστια». Με τη μέτρηση της «αφηρημένης» ασθένειας και όχι του «συγκεκριμένου» ασθενή οι σύγχρονες πολυεθνικές της υγείας επιχειρούν να αποσπάσουν πιο αποτελεσματικά την υπεραξία, την κλεμμένη εργασία του γιατρού, του νοσηλευτή, του εργαζόμενου στην υγεία αλλά και του ίδιου του ασθενή, μέσω της λεηλασίας των χρημάτων που είχε στην άκρη ή στο ασφαλιστικό ταμείο κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Και θα έκαναν πολύ περισσότερα αν δεν αντιδρούσε το υγειονομικό κίνημα και η κοινωνία.
3)    Προωθούν όμως και κάτι πολύ χειρότερο. Εκβιάζουν ανοιχτά τον κόσμο «στο να μάθει να πληρώνει, γιατί το κράτος έχει χρεοκοπήσει», όπως ομολογούν κυνικά. Στέλνουν βέβαια από την άλλη μεριά  κρατική πελατεία και φρέσκο κρατικό χρήμα από τους φορολογούμενους πολίτες και τις ασφαλιστικές τους εισφορές στους ιδιωτικούς ομίλους υγείας και τις διαγνωστικές αλυσίδες, αφού δενείναι ανθρωπίνως αδύνατο να εξυπηρετηθούν αρκετοί ασθενείς στο ΕΣΥ, έτσι όπως το κατάντησαν..  Κατά τ’ άλλα το κράτος έχει χρεοκοπήσει.
4)    Το κίνημα των γιατρών και συνολικά των υγειονομικών πρέπει να αναμετρηθεί στα ίσα και με στρατηγικό βάθος με την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική . Μόνο όταν μπούμε στα βαθιά νερά της κοινωνικής καταπίεσης, θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε πιο αξιόπιστα, περήφανα και μαχητικά, όχι με μισόλογα και μεμψιμοιρίες, μαζί με το λαό και όχι αφ’ υψηλού, μια πραγματική δημόσια υγεία, να κατακτήσουμε τα εργασιακά και επιστημονικά δικαιώματα που αξίζουμε. Για να ανατρέψουμε το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης, Ε.Ε., ΔΝΤ.
Γιατί όπως έλεγε και ο Βάρναλης: «Από τα τσακάλια δεν γλιτώνεις μ’ ευχές και παρακάλια»

ΣΗΜΕΡΑ ΦΟΙΤΗΤΗΣ...ΑΥΡΙΟ ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΣ
Όπως αναφέρθηκε η κατάσταση στο χώρο της υγείας και της δημόσιας περίθαλψης έχει αγγίξει τα όρια της εξαθλίωσης, με τον οδοντιατρικό κλάδο να μην μένει απ’ έξω, μιας και οι θέσεις των οδοντιάτρων στο εθνικό σύστημα υγείας είναι ελάχιστες , με περιπτώσεις άδειων οδοντιατρείων σε νοσοκομεία κα προφανώς ούτε σκέψη από μεριάς κράτους για προσλήψεις οδοντιάτρων.
Δυσκολίες παρουσιάζονται ακόμα και σε αυτούς που πιστεύουν πως μόλις τελειώσουν θα γίνουν ιδιωτικοί οδοντίατροι και θα βγάζουν πολλά χρήματα! . Είναι άτυπος νόμος ότι οι απόφοιτοι θα πρέπει να μαθητεύσουν δίπλα σε κάποιον οδοντίατρο για μεγάλο χρονικό διάστημα αμισθεί. Και αυτό διότι χρειάζονται ένα μεγάλο budget είτε για να ανοίξουν το οδοντιατρείο τους, είτε για να μπορέσουν να διατηρήσουν το δικό τους απέναντι στις πολυκλινικές που έχουν εμφανιστεί μετά το πλήρες άνοιγμα του επαγγέλματος με εργαζόμενους-οδοντιάτρους με τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα και μισθούς πείνας.
Τα επαγγελματικά μας δικαιώματα δεν κατοχυρώνονται σε μεγάλο βαθμό από το πτυχίο, άρα πρέπει να βρίσκεσαι σε ένα συνεχές κυνήγι «προσόντων», με σκληρές προσωπικές και κυρίως οικονομικές θυσίες. Βλέπεις  τη σκληρή δουλειά που καταβάλλεις στη σχολή να μη σε εξασφαλίζει επί της ουσίας ούτε για άσκηση του επαγγέλματος του γενικού οδοντιάτρου. Άρα καταλαβαίνεις ότι η ίδια η εργασιακή μας προοπτική δεν εξαρτάται μόνο από την ατομική προσπάθεια του καθενός-όπως θέλουν να μας πείσουν- αλλά από τους συλλογικούς μας αγώνες.
 Ως Ρ.Α.Τ.-Ε.Α.Α.Κ παλεύουμε όχι μόνο μέσα στη σχολή αλλά και σε συντονισμό με το σύνολο του κλάδου της υγείας για την ανατροπή των σχεδίων του Υπουργείου Υγείας και του Υπουργείου Παιδείας που στοχεύουν στην διάλυση της δημόσιας και δωρεάν παρεχόμενης υγείας στην υποστελέχωση και υποβάθμιση του Ε.Σ.Υ. και στην απαξίωση των σπουδών και των πτυχίων μας.
Η στήριξή μας με κάθε τρόπο στον δίκαιο αγώνα των εργαζομένων είναι δεδομένη, όπως και η πάλη μας για ένα σύστημα υγείας που θα παρέχει σε όλους ΔΗΜΟΣΙΑ- ΙΣΟΤΙΜΗ- ΚΑΘΟΛΙΚΗ και κυρίως, ΥΨΗΛΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ  ΣΕ ΟΛΟΥΣ.

·      Για το πτυχίο μας διεκδικούμε να είναι:
Ø   Ενιαίο και ισχυρό
Ø   Χωρίς κύκλους σπουδών
Ø   Με πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα
Ø   Χωρίς την έννοια του ατομικού φακέλου προσόντων και της Δια Βίου Μάθησης
Ø   Πτυχίο γενικό και όχι εξειδικευμένο
Ø   Μόνο προαπαιτούμενο για : άδεια άσκησης επαγγέλματος 
·           Για την επαγγελματική μας αποκατάσταση :
Ø   Καμία ειδικότητα να μην προέρχεται από ιδιωτικές οδοντιατρικές εταιρείες μέσω σεμιναρίων
Ø   Μαζικές προσλήψεις στο Ε.Σ.Υ και άνοιγμα θέσεων οδοντιάτρων στο Ε.Σ.Υ.
Ø   Δημόσια, δωρεάν, έγκαιρη, υψηλής ποιότητας και ισότιμη οδοντιατρική περίθαλψη για όλους



ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ
Και φυσικά από τα πλαίσια «εξορθολογισμού» του κράτους δεν θα μπορούσε να λείπουν οι αναδιαρθρώσεις στον τομέα της εκπαίδευσης. Παράλληλα με την επιβολή των αντιλαϊκών μέτρων, με το τσάκισμα κάθε εργατικής κατάκτησης και την επίθεση ενάντια στους εργαζομένους και στη νεολαία, που η κυβέρνηση επιχειρεί αξιοποιώντας τα αυταρχικά και εφεδρικά όπλα που έχει στη φαρέτρα της, στοχεύει και στη διάλυση κάθε έννοιας δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, ακολουθώντας πιστά τις επιταγές κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ. Το σχέδιο είναι καλά οργανωμένο και χτυπά τόσο την τριτοβάθμια όσο και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση!
Πιο συγκεκριμένα, και ξεκινώντας από τις αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η θεσμοθέτηση πανελλαδικών εξετάσεων και στις 3 τάξεις του ενιαίου λυκείου οδηγούν αυτόματα τους μαθητές που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια, στο να  αποκλειστούν από αυτό και να καταφύγουν σε ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ και ΣΕΚ. Διαμορφώνονται, έτσι,  μαθητές-αυριανοί εργαζόμενοι διαφορετικού βαθμού εξειδίκευσης  χωρίς δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων, και παράλληλα εντείνονται οι ταξικοί φραγμοί.  Αυτό ενισχύεται με το φαινόμενο της μαθητείας στα ΕΠΑΛ, ΕΠΑΣ και ΣΕΚ, μέτρο το οποίο ορίζει εργασία των μαθητών σε ιδιώτες για 9 ευρώ την ημέρα, ,ή με άλλα λόγια προσφέρει φθηνά εργατικά χέρια στο κεφάλαιο θυμίζοντας εποχές μεσοπολέμου, με το πρόσχημα της απόκτησης εμπειρίας! Εκτ’ος όμως από την ένταση των ταξικών φραγμών και την άντληση κέρδους των επιχειρήσεων από τους μαθητές, οι αναδιαρθρώσεις αυτές στοχεύουν και στη διαμόρφωση των χαρακτηριστικών του νέου μοντέλου εργαζόμενου-λάστιχο, υποταγμένου και προσαρμοσμένου πλήρως στις ανάγκες της αγοράς.
Ποιά θα μπορούσε να είναι η τακτική του ίδιου σχεδίου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;  Μα φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από αυτή που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια, ξεκινώντας από το νόμο Διαμαντοπούλου και το σχέδιο Αθηνά, μέχρι το Νέο Εσωτερικό Οργανισμό. Πρώτα ήρθε η υποχρηματοδότηση του πανεπιστημίου, που δημιούργησε την ανάγκη διοικητικής συγχώνευσης τμημάτων και κατάργηση άλλων, ανάγκη που καλύφθηκε με την εφαρμογή μέρους του σχεδίου Αθηνά. Επακόλουθο των παραπάνω ήταν  η εμφάνιση προσωπικού που για τα δεδομένα της κυβέρνησης και της πολιτικής που ακολουθεί, πλεόναζε και έπρεπε να απολυθεί. Επειδή, λοιπόν, τα νούμερα δεν τους βγαίνανε και διέφεραν από αυτά που απαιτούσε η ΕΕ, δυο χρόνια πριν πετάχτηκαν στο δρόμο εκατοντάδες εργαζομένων, άλλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα ενώ κλάδοι καταργήθηκαν! Τα κενά που προφανώς δημιουργήθηκαν καλύφθηκαν αμέσως, όλως τυχαίως, από ιδιώτες που με εργολαβίες ανέλαβαν από τη φύλαξη (εταιρείες security) και την καθαριότητα, μέχρι τη σίτιση και τη στέγαση, απαλλάσσοντας το κράτος από το κόστος της φοιτητικής μέριμνας και μετακυλίοντάς το στις πλάτες των φοιτητών. Μία άλλη πτυχή του σχεδίου Αθηνά ήταν και η διάσπαση γνωστικών αντικειμένων και η κατάργηση του ενιαίου πτυχίου, με τη δημιουργία 2 κύκλων σπουδών(bachelor και master). Ακόμα, με τον ατομικό φάκελο προσόντων και τη δια βίου μάθηση, καταδικάζει τους φοι­τητές σε ατέρμονο κυνήγι πιστωτικών μονάδων που θα εμπλουτίσουν το φάκελό τους και θα τους καταστήσουν περισσότερο ανταγωνιστικούς από τους συναδέλφους τους, βγαίνοντας στην αγορά εργασίας. Παράλληλα το σχέδιο αθηνά άνοιξε το δρόμο για την επιβολή διδάκτρων, την είσοδο επιχειρήσεων στην έρευνα και την δυνατότητα προσαρμογής του προγράμματος σπουδών ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς, αλλά και την ίδρυση του συμβουλίου ιδρύματος με την συμμετοχή μάνατζερ. Όλα αυτά ήρθαν να συμπυκνωθούν στο νέο οργανισμό του ΕΚΠΑ. Παρόλο λοιπόν που μεγάλο μέρος του πάρθηκε πίσω από το ΣΥΡΙΖΑ (πχ διαγραφές στα ν+2) οι σημαντικότερες πτυχές του που αφορούν την οικονομική λειτουργία και άρα τη συμμετοχή ιδιωτών στο πανεπιστήμιο μένουν ως έχουν!

Ο φοιτητικός σύλλογος και τα όργανά του :

Στο πανεπιστήμιο υπάρχουν θεσμοθετημένα όργανα συλλογικής διεκδίκησης. Κάθε φοιτητής, μετά την εγγραφή του είναι και μέλος του φοιτητικού συλλόγου και του δίνεται η δυνατότητα ενεργού συμμετοχής στις Γενικές Συνελεύσεις και σε όλες τις διαδικασίες του συλλόγου. Ο φοιτητικός σύλλογος είναι το νόμιμο σωματείο σου που συλλογικά παίρνει αποφάσεις για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση των δικαιωμάτων σου.
Και εμείς έτσι θέλουμε το σύλλογο: όχι ως μία αφηρημένη έννοια, αλλά ως το μέσο εκείνο επιβολής των αναγκών μας μέσα και έξω από τις σχολές. Ο φοιτητικός σύλλογος πρέπει να είναι εκείνη η ασπίδα της πληττόμενης πλειοψηφίας των φοιτητών που διασφαλίζει το δικαίωμα του στις σπουδές, στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, σε μία ζωή με αξιοπρέπεια. Παλεύουμε να ζωντανέψουμε λοιπόν το σύλλογο, έτσι ώστε να χωράει και τον φοιτητή-εργαζόμενο, που μαθαίνει νωρίτερα από μας τι θα πει εκμετάλλευση και δουλειά για ψίχουλα, και  τον φοιτητή που, αν και θα έπρεπε να δικαιούται δωρεάν σίτιση και στέγαση, πρακτικά δεν την έχει, και τον καθένα από μας, που πιστεύει ότι λύση στα προβλήματά του δεν είναι το βόλεμα, αλλά η συλλογική πάλη. Θέλουμε η σχολή να μην είναι μόνο εργαστήριο και μάθημα, αλλά να είναι και αθλητισμός, ταινίες, συζητήσεις… Θέλουμε το πανεπιστήμιο να μην είναι ένας χώρος στείρας μετάδοσης της γνώσης, αλλά πηγή αυτής που παράλληλα θα πολιτικοποιεί, που δεν θα θέλει τους νέους σαν πρόβατα, αλλά σαν σκεπτόμενα και με ικανότητα αμφισβήτησης, όντα.

Όργανα του Συλλόγου:

Γενική Συνέλευση (…γνωστή ως Γ.Σ.) 
Είναι το ανώτερο αποφασιστικό όργανο του Συλλόγου. Στην Γ.Σ. συμμετέχουν το σύνολο των φοιτητών της Σχολής και είναι το μόνο πεδίο όπου μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικές απόψεις, να διαμορφωθούν συνειδήσεις και να διαπαιδαγωγηθούν ολόκληρες γενιές στο να αμφισβητούν και να διεκδικούν όσα τους ανήκουν Η Συνέλευση είναι το ζωντανό και αμεσοδημοκρατικό κύτταρο του Φοιτητικού Κινήματος, καθώς είναι μία διαδικασία οργανωμένη από τα κάτω ,στην οποία ο  καθένας, με ίσους όρους, έχει δικαίωμα να μιλήσει, να συζητήσει, να αποτιμήσει και να αποφασίσει.  Δε θέλουμε οι Γ.Σ. να είναι όργανα των παρατάξεων, ούτε Γ.Σ. που θα συγκαλούνται μία στο τόσο. Θέλουμε οι συνελεύσεις να γίνονται όσο το δυνατόν συχνότερα, ώστε να αποφασίζουμε συλλογικά για τα προβλήματά μας. Η Γ.Σ. συγκαλείται όταν αυτό ζητηθεί από ικανό αριθμό φοιτητών, είτε όταν έχει παρθεί σχετική απόφαση από το Διοικητικό Συμβούλιο, ή όταν η ημερομηνία έχει καθοριστεί στην προηγούμενη Γ.Σ..
Διοικητικό Συμβούλιο (…γνωστό ως Δ.Σ.)
Είναι εκτελεστικό όργανο του Συλλόγου στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι παρατάξεων ανάλογα με το ποσοστό που πήραν στις φοιτητικές εκλογές με την απλή αναλογική. Εμείς είμαστε ενάντια στη λογική αντιπροσώ­πευ­σης από τους  «πεφωτισμένους» που αναλαμβά­νουν να μιλούν εκ μέρους του Συλλόγου και μπορούν εύκολα να γίνουν οι «εκλεκτοί» συνομι­λητές του υπουργείου, της κυβέρνησης και των καθηγητών, υπερασπιζόμενοι τα δικά τους συμφέροντα. Παρόλα αυτά συμμετέχουμε σε αυτό για να διασφαλίσουμε ότι δε θα παίρνονται αποφάσεις αντίθετες  προς τη θέληση και τα συμφέροντα της πλειοψηφίας, όπως αυτά εκφρά­ζονται από τις Γενικές Συνελεύ­σεις.  Υποστηρίζουμε το «ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙ­ΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ», και όχι την αντικατάστασή αυτών από το Δ.Σ., γιατί μόνο μέσα από αυτές διαμορφώνονται συνειδήσεις, και όχι μία φορά το χρόνο από τις φοιτητικές εκλογές για την ανάδειξη του Δ.Σ.


TΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ…
Σίγουρα, αυτό είναι κάτι που σε έχει απασχολήσει αρκετές φορές… Θα έχεις ακούσει ότι αυτή «γεννήθηκε στην χώρα μας», στις εκθέσεις στο Λύκειο  μάθαινες να προτείνεις τρόπους για την «διεύρυνση της», και σίγουρα μια φορά έτυχε να εμπλακείς στις συζητήσεις για την «κατ’επίφαση δημοκρατία» …
     Μπορεί ενδεχομένως να σε έχει απασχολήσει και πιο βαθειά, όταν δικαιώματά σου καταπατήθηκαν, ψήφισες κάτι και είδες να εφαρμόζεται κάτι άλλο, (στις σπάνιες περιπτώσεις που σε έχουν ρωτήσει) ή όταν ήσουν από τη μεριά όσων υποστήριζαν ένα μειοψηφικό κομμάτι σε μια ψηφοφορία….
     ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΕΣΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΛΟΙΠΟΝ, ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ  ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΕΣΑ ΣΟΥ: «ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΠΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΜΙΛΑΜΕ;» Η’ «ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΕΚΤΟΥΣ, ΟΣΟΥΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΝΗΜΑΤΑ;»
                 Όλα αυτά λοιπόν σίγουρα θα σε απασχολήσουν και από εδώ και πέρα… Τη στιγμή που θα καλεστείς να πας σε μία γενική συνέλευση, να αποφασίσεις κάτι κλπ. Για αυτό, κρίνεται αναγκαίο κάπου εδώ να επισημάνουμε τι σημαίνει για εμάς η λέξη «δημοκρατία».
     Καταρχάς, η δημοκρατία για μας, δεν έχει να κάνει με την «κατ’επίφαση δημοκρατία» που πρεσβεύουν οι «από πάνω». Το κοινοβούλιο πλέον έχει πάψει να πρεσβέυει επ ουδενί τα συμφέροντα των «από κάτω», των στρωμάτων που θέλουν να εκπροσωπούν. Βέβαια, αυτό ΔΕΝ θα μπορούσε να γίνει στα πλαίσια ενός καταπιεστικού-εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως το καπιταλιστικό. Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, η δημοκρατία για μας και οι θεσμοί της είναι σε πλήρη αντίθεση με τους αστικούς θεσμούς. Γιατί,  τα συμφέροντα των «από κάτω», των καταπιεσμένων δεν μπορούν να συνταιριαστούν ούτε να συμπορευθούν με αυτά των καταπιεστών τους . Τα όργανα πολιτικής των καταπιεσμένων (π.χ. γενικές συνελεύσεις) έχουν να κάνουν με την δημοκρατία των «από κάτω», αυτών.
Σίγουρα οι γενικές συνελεύσεις με τον τρόπο που γίνονται σήμερα, έχουν απαξιωθεί, απομαζικοποιηθεί, ενώ η αξία τους έχει υποβαθμιστεί αρκετά . Πολλές εκφυλιστικές συμπεριφορές έχουν συντελέσει σε αυτό. Αυτές αφορούν τόσο τη  γραφειοκρατική δημοκρατία που πρεσβεύουν πολλές πολιτικές δυνάμεις, όσο και το κλίμα απολιτικοποίησης της συζήτησης μέσα στα πανεπιστήμια. Πλέον, οι νέες γενιές που εισέρχονται στο πανεπιστήμιο, δεν έχουν αναπαραστάσεις συλλογικών διαδικασιών, πόσο μάλλον αναπαραστάσεις νικών! 
Για το λόγο αυτό, θεωρούμε ότι οι αποφάσεις που παίρνονται από τις γενικές συνελεύσεις πρέπει να υλοποιούνται απ’όλους, κόντρα στη λογική της ανάθεσης που κυριαρχεί στις μέρες μας. Αλλιώς, παραμένουν στο χαρτί. Προκειμένου όμως κάποιος να συμμετάσχει ενεργά και στη γενική συνέλευση, αλλά και στην υλοποίηση της απόφασης της, πρέπει να έχει πειστεί αρκετά για αυτή. Επομένως, καταλαβαίνει εύκολα κανείς πως οι ηλεκτρονικές ψηφοφορίες που είχαν προταθεί πέρυσι από τον φασίστα πρύτανη Φορτσάκη στερούν αυτόματα από το φοιτητή αυτό το δικαίωμα. Η λύση βέβαια, για όλα αυτά δεν κρύβεται ούτε στην ψηφοφορία μέσω facebook ή άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Όλα αυτά, στερούν  το δικαίωμα του «διαλόγου», που υποτίθεται πως είναι ζωτικό κύτταρο και η βάση της δημοκρατίας. Αντίθετα, μέσα από γενικές συνελεύσεις, έχει δικαίωμα και πρέπει να τοποθετηθεί για ένα ζήτημα που τον αφορά άμεσα, να πει τη γνώμη του για την υπάρχουσα πολιτική, να ανταλλάξει εμπειρίες με τους συναδέλφους του, να πείσει ή να πεισθεί, να συνδιαμορφώσει μια συλλογική συνεργασία. Έτσι μόνο η μειοψηφία έχει το δικαίωμα και μπορεί να γίνει πλειοψηφία και αυτό για εμάς, σημαίνει δημοκρατία.




Λίγα λόγια για μας…
Η Ριζοσπαστική Αριστερή Τομή (Ρ.Α.Τ.-Ε.Α.Α.Κ) είναι ένα ανεξάρτητο αριστερό σχήμα που μαζί με άλλα σχήματα σε ΑΕΙ-ΤΕΙ πανελλαδικά συγκροτεί την Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση. Είμαστε σχήμα, και όχι παράταξη – ιμάντας κάποιας πολιτικής γραμμής. Παλεύουμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους, για τα εργασιακά και μορφωτικά μας δικαιώματα, μέσα από συλλογικούς αγώνες, γιατί μόνο μέσα από αυτούς το φοιτητικό κίνημα μπορεί να πετύχει νίκες.
 Αγώνες  για: να μην πεταχτούν συμφοιτητές μας από τις εστίες, να μπορούμε να τρώμε όλοι και χωρίς διακρίσεις, δωρεάν στη λέσχη σίτισης ,δίχως τις «απαιτούμενες» κάρτες. Για να μην πραγματοποιούνται σεμινάρια από οδοντιατρικές εταιρίες (π.χ. Oral-B), για να μην πληρώνουμε εμείς τα αναλώσιμα για τη σχολή μας, αλλά να μας τα παρέχει αυτή δωρεάν. Για να  μην μετατρέψουν το κυλικείο σε άλλη ‘’αναγκαία΄’ κτιριακή υποδομή, διότι το κυλικείο είναι χώρος για τους φοιτητές, ώστε να μπορούν όχι μόνο να συναναστρέφονται, αλλά και να συζητούν, να πολιτικοποιούνται, να αισθάνονται τον εαυτό τους όχι ως μονάδα αλλά ως μέρος ενός συνόλου, που μαζί θα παλέψει για να επιβάλλει τα δικαιώματα του. Είμαστε από την αρχή στο πλευρό του δίκαιου αγώνα των διοικητικών, και παλεύουμε να μην απολυθούν και  κανένας φοιτητής να μην πάρει τη θέση τους(π.χ. οι φοιτητές του 2ου έτους να μην αντικαταστήσουν την εργαλειοδοσία στις κλινικές). Παλεύουμε ενάντια στις διαγραφές και κάθε άλλη πτυχή του οργανισμού, κόντρα στη διάλυση του δημόσιου Πανεπιστημίου και την υποβάθμιση των σπουδών μας. Μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, παίρνουμε αγωνιστικές αποφάσεις και βγαίνουμε στο δρόμο να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας και να παλέψουμε για το μέλλον μας. Στεκόμαστε στο πλευρό των εργαζομένων που απεργούν, όπως π.χ. οι καθαρίστριες ένα προηγούμενο διάστημα, επιδιώκουμε το συντονισμό με αγωνιζόμενους κλάδους και γνωρίζουμε ότι μόνο μαζί με το εργατικό, μπορεί το φοιτητικό κίνημα να αντιπαλέψει την βάρβαρη πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και να πετύχει νίκες.
Η Ε.Α.Α.Κ. είναι γέννημα και παράλληλα τροφοδότης των μαζικών και δυναμι­κών φοιτητικών αγώνων των τελευταίων 20 χρόνων.

 Η Ε.Α.Α.Κ. είναι:
Ενιαία:  γιατί παλεύει σε ΑΕΙ και ΤΕΙ μέσα από Γενικές Συνελεύσεις με κοινά αιτήματα, καταφέρνοντας να συνενώσει τους φοιτητές με τους σπουδαστές διεκδικώντας Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση με ένα πτυχίο ανά γνωστικό αντικείμενο και όλα τα επαγγελματικά-εργασιακά δικαιώματα σε αυτό. Για δημόσια και δωρεάν παιδεία – σίτιση - στέγαση για όλους. Ενάντια στους δύο κύκλους σπουδών, τις πιστωτικές μονάδες, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και τα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), ενάντια στο μέλλον της ανεργίας και των μισθών πείνας που ετοιμάζουν Κυβερνήσεις-ΕΕ-ΔΝΤ, διεκδικώντας την ανατροπή τους και τα σύγχρονα δικαιώματα μας.
Ανεξάρτητη: από την πολιτική της κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ και από την κυρίαρχη ιδεολογία που μας επιβάλλουν. Δίχως έτοιμες κομματικές γραμμές, αλλά μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, τα σχήματα σε κάθε σχολή και πανελλαδικά συντονιστικά, η Ε.Α.Α.Κ  αποφασίζει πως παρεμβαίνει στις σχολές από τη σκοπιά των αναγκών και των δικαιωμάτων της νεολαίας και των εργαζομένων.
Αριστερή: Γιατί βλέπουμε γύρω μας ένα κόσμο που δεν ταιριάζει στις ανάγκες μας, που καταστρέφει τα όνειρά μας. Γιατί βιώνουμε την καταπίεση σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Γιατί παλεύουμε για την  απελευθέρωση και βλέπουμε την ανατροπή ως την μόνη ρεαλιστική λύση, δίχως να αρκούμαστε απλά σε κυβερνητικές μεταρρυθμίσεις. Γιατί αρνούμαστε τον ατομικό δρόμο και παλεύουμε να δώσουμε συλλογικές απαντήσεις ακόμα και στα ατομικά προβλήματα. Γιατί δεν είμαστε άλλη μία αριστερά, είμαστε μία άλλη αριστερά.
Κίνηση: γιατί σε κάθε κινηματικό ραντεβού βρισκόμαστε στους δρόμους μαζί με τους εργαζόμενους, που πλήττονται κι αυτοί με το χειρότερο τρόπο, Μέσα από τις γενικές μας συνελεύσεις, με τις συνελεύσεις των εργαζομένων, μακριά από τη γραφειοκρατία. Για τα σύγχρονα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματά μας!
«Μισώ τους αδιάφορους. Πιστεύω ότι το να ζεις σημαίνει να εντάσσεσαι κάπου. Όποιος ζει πραγματικά δεν μπορεί να μην είναι πολίτης και ενταγμένος. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή. Γι’ αυτό μισώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας.Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. Είναι αυτό που διαταράσσει τα προγράμματα, που ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα.
Αυτό που συμβαίνει, το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει.
Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, φαίνεται σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, μια έκρηξη ηφαιστείου, ένας σεισμός όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν.
Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη;
Μισώ τους αδιάφορους και γι’ αυτό: γιατί με ενοχλεί το κλαψούρισμά τους, κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απ’ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γι’ αυτό που έκανε και ειδικά γι’ αυτό που δεν έκανε. Και νιώθω ότι μπορώ να είμαι αδυσώπητος, ότι δεν μπορώ να χαλαλίσω τον οίκτο μου, ότι δεν μπορώ να μοιραστώ μαζί τους τα δάκρυά μου.
Είμαι ενταγμένος, ζω, νιώθω ότι στις συνειδήσεις του χώρου μου ήδη πάλλεται η δραστηριότητα της μελλοντικής πόλης, που ο χώρος μου χτίζει. Και μέσα σ’ αυτήν την πόλη η κοινωνική αλυσίδα δεν βαραίνει τους λίγους, μέσα σ’ αυτήν κάθε συμβάν δεν οφείλεται στην τύχη, στη μοίρα, μα είναι ευφυές έργο των πολιτών. Δεν υπάρχει μέσα σ’ αυτήν κανείς που να στέκεται να κοιτάζει από το παράθυρο ενώ οι λίγοι θυσιάζονται, κόβουν τις φλέβες τους. Ζω, είμαι ενταγμένος. Γι’ αυτό μισώ αυτούς που δεν συμμετέχουν, μισώ τους αδιάφορους. 11 Φεβρουαρίου 1917»
*Ο Αντόνιο Γκράμσι

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

Μας θέλουν «μια γενιά χωρίς μέλλον», είμαστε η γενιά του ΟΧΙ!

Μας θέλουν «μια γενιά χωρίς μέλλον», είμαστε η γενιά του ΟΧΙ!

Στις 5 Ιουλίου διεξήχθη ένα δημοψήφισμα, στο οποίο ο ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφασίσει σχετικά με την πρόταση που είχαν καταθέσει οι δανειστές και μάλιστα σε κλίμα απίστευτης προπαγάνδας αφού τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μαζί με το μνημονιακό μπλοκ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ έκαναν τα αδύνατα δυνατά, παρουσιάζοντας ουρές στα atm κτλ, να τρομοκρατήσουν το λαό για να υπερψηφίσει ΝΑΙ. Σε αυτό προστίθεται και η εργοδοσιακή τρομοκρατία του τύπου “ψηφίζεται ΝΑΙ ή μαίνεται χωρίς δουλειά”. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη αποτέλεσε μια συγκλονιστική απόδειξη των δυναμικών που υπάρχουν μέσα στην ελληνική κοινωνία. Η ψήφος στο δημοψήφισμα ήταν μια ψήφος λαϊκή και βαθιά ταξική, μια ψήφος που συμπύκνωσε πραγματική διάθεση σύγκρουσης με τις πολιτικές της ΕΕ και των μνημονίων, που πέντε χρόνια τώρα καταστρέφουν μέρα με τη μέρα τη ζωή του λαού. Η ψήφος στο ΟΧΙ ήταν βαθιά ταξική και αποκάλυπτε τις πραγματικές διαιρετικές γραμμές μέσα στην ελληνική κοινωνία. Στο ΟΧΙ αναγνωρίστηκαν κατεξοχήν οι φοιτητές, εν γένει η νεολαία, οι εργάτες, οι μισθωτοί, οι άνεργοι, τα κατώτερα εισοδήματα σε αντιδιαστολή με τη συσπείρωση γύρω από το «ναι» των σάπιων μηχανισμών των ΜΜΕ, των συμφερόντων της εργοδοσίας και γενικότερα των εκφραστών του καπιταλιστικού

Μετά την συντριπτική έκβαση του δημοψηφίσματος, έχουμε τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η οποία έσπευσε να γυρίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αφού προδίδοντας το ΟΧΙ του λαού και συνέχισε στις ίδιες μνημονιακές κατευθύνσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων. Διαπραγματεύσεις οι οποίες εν τέλει κατέληξαν σε ένα νέο μνημόνιο που περιλαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα για τον ελληνικό, τους εργαζόμενους και τη νεολαία, που προβλέπει τη διάλυση όσων εργατικών δικαιωμάτων είχαν απομείνει προς όφελος φυσικά των εργοδοτών, τη διάλυση της δημόσιας υγείας και παιδείας και της αγροτικής παραγωγής. Παράλληλα οι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συναινούν στην υπογραφή του τρίτου μνημονίου και γίνονται χειροκροτητές αυτών των πράξεων, έχοντας “προϋπηρεσία” στις ίδιες πολιτικές. Στο ίδιο μοτίβο το ΠΟΤΑΜΙ γνήσιος υποστηρικτικής των πολιτικών της λιτότητας διαμηνύει συνεχώς με το απολιτίκ στυλ του ότι μπορεί να αποτελέσει συνεργάτη οποιασδήποτε κυβέρνησης προκύψει με σκοπό την λαϊκή σωτηρία εντός Ε.Ε. Στον αντίποδα αυτών, η ΧΑ αν και φαίνεται ως ο μόνος αντιμνημονιακός χώρος στην Βουλή, στην πραγματικότητα κάνει λιτανείες στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, δεν παύει να αποτελεί μια φασιστική – εγκληματική οργάνωση που στο παρελθόν δεν δίστασε να κάνει και δολοφονίες κρύβοντας τη ναζιστική ιδεολογία της πίσω από το σύνθημα της “εθνικής ανεξαρτησίας”. Ενώ το ΚΚΕ με το “άκυρο” στο δημοψήφισμα ρίχνει άκυρο και στον λαό και την βούληση του, μένοντας αμέτοχο σε όλα τα γεγονότα και ταυτόχρονα χωρίς να περιγράφει εναλλακτικό σχέδιο στο τώρα για να ζήσει ο λαός καλύτερα. Αντίθετα προπαγανδίζει ότι η έξοδος τώρα από την ΕΕ θα είναι καταστροφή, αρνούμενο να περιγράψει τη δικό του πρόταγμα και μιλώντας θολά για τη “λαϊκή εξουσία” (αν ξέρουν πως θα έρθει η λαϊκή εξουσία εντός ΕΕ ας μας το πουν). Σε αυτό το φόντο έρχεται ο ελληνικός λαός να πάρει θέση στις επερχόμενες εκλογές στις 20 Σεπτεμβρίου και να καταδείξει, όχι με την αποχή του αλλά με την ψήφο του, την δυσαρέσκειά του απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές των μνημονίων και τις επιταγές της Ε.Ε., όπως και στο δημοψήφισμα.

Ο κόσμος του ΟΧΙ , λοιπόν, οφείλει να έρθει σε ρήξη με τις προηγούμενες κυβερνήσεις και να αναδείξει πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος που απαντά στα ερωτήματά του. Ένας δρόμος, με διαγραφή του χρέους, ρήξη και έξοδο από Ευρώ-ΕΕ-ΔΝΤ. Μια αριστερά ριζοσπαστική, αντικαπιταλιστική και μετωπική που θα παλέψει ενάντια στη μετατροπή του ΟΧΙ σε «ΝΑΙ». Μια αριστερά σύμμαχος στη δυναμική επανεμφάνιση του λαϊκού κινήματος στο δρόμο για τη χάραξη μιας καινούριας πορείας για τον ελληνικό λαό. Μια πορεία που θα συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος, για να πετύχουμε έτσι νίκες προς όφελος των εργαζομένων και όχι του κεφαλαίου. Μιας πορείας σε σύγκρουση με τις πολιτικές υποταγής και εκμετάλλευσης, που το μόνο που κάνουν είναι να ζητάνε όλο και περισσότερες θυσίες από τα κομμάτια εκείνα της κοινωνίας που τόσα χρόνια επωμίζονται το βάρος μιας κρίσης που δεν δημιούργησαν.

Ρ.Α.Τ. - Ε.Α.Α.Κ.