Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018

~ΓΙΑ ΤΗΝ 6η ΔΕΚΕΜΒΡΗ~




"Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του καθεστωτικού μέσου που ανέβασε το βίντεο να σιγάσει τον ήχο και να θολώσει την εικόνα. Γιατί αλλιώς οι δολοφόνοι θα είχαν πρόσωπα και φωνές. Φωνές που θα ούρλιαζαν για θάνατο και πρόσωπα που θα είχαν την όψη του.
…να μη συνηθίσουμε τον θάνατο.

Να συνθλίψουμε τα αυτονόητα, τις αυταπάτες και τους κανίβαλους αυτού του κόσμου."

  Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008 στη συμβολή των οδών Τζαβέλλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια ο Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από σφαίρα από το όπλο του ειδικού φρουρού Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος δολοφονεί εν ψυχρώ το 15χρονο μαθητή. Την ίδια κιόλας νύχτα της δολοφονίας αλλά και τις επόμενες ημέρες η οργή του κόσμου ξεσπά για το γεγονός μα και για ένα μέλλον το οποίο διαγραφόταν θολό με τα σύννεφα της κρίσης να πλανούνται πάνω από τη χώρα. Με ένα πρωτοφανές κύμα αντιδράσεων σε όλη την Ελλάδα ξεσπούν καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων γίνονται μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας και εκτεταμένες συγκρούσεις με τις κρατικές δυνάμεις καταστολής.
   Μπορεί τα γεγονότα του Δεκέμβρη να μην κατάφεραν να οδηγήσουν σε ένα ευρύτερο κίνημα το οποίο να μπορέσει να ενσωματώσει και άλλα αιτήματα του λαού ωστόσο πέτυχε να καταδείξει το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος και όσων το υπηρετούν. Τα καθεστωτικά ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση προσπάθησαν, ανεπιτυχώς βέβαια,να καλύψουν τα πραγματικά γεγονότα, ενώ η κρατική καταστολή εκείνων των ημερών αλλά και των επετείων της 6ης Δεκέμβρη έχει υπάρξει ιδιαίτερα σφοδρή. Δέκα χρόνια αργότερα μετά και τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει στο ελάχιστο. Τα ΜΜΕ και κυρίως η τηλεόραση παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένα με την εξουσία και τα συμφέροντα του κεφαλαίου με την προβολή εθνικιστικών και φασιστικών συλλαλητηρίων ως υγιώς λαϊκών και  πατριωτικών, με παραπλανητικούς τίτλους αποποίησης ευθύνης και δικαιολόγησης αποτρόπαιων πράξεων και ξεδιάντροπα γκάλοπ υπέρ ή κατά της δολοφονίας του “ ομοφυλόφιλου ληστή και τοξικομανή” Ζακ από “φιλήσυχο οικογενειάρχη” πολίτη. Παράλληλα οι δυνάμεις κρατικής καταστολής ακόμα έχουν το ελεύθερο να δρουν όπου όπως θέλουνε με πρόσφατο τρανταχτό παράδειγμα το πέσιμο με αύρες(!!) τη 17η Νοέμβρη και ενώ η πορεία είχε μόλις τελειώσει χωρίς να συμβεί το οτιδήποτε κατά τη διάρκεια της.
  Σήμερα δέκα χρόνια μετά το νόημα εκείνου του Δεκέμβρη παραμένει αναλλοίωτο. Σε μία περίοδο που η ελληνική κοινωνία βάλλεται ποικιλοτρόπως με εθνικιστικές και φασιστικές ρητορείες και δράσεις όπως η δολοφονία του Ζακ, οι καταλήψεις υποκινούμενες από τη Χρυσή Αυγή σχολείων για τη Μακεδονία και η δολοφονία Αλβανού εργάτη από φασίστα στη Λευκίμμη. Όπως αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς η επίθεση του συστήματος απο τοτε μέχρι και σήμερα είναι καθημερινή και προσπαθεί ολο και περισσότερο να νομιμοποιήσει τον φόβο. Όταν το σύστημα φτάνει σε μια από τις κρίσεις που γεννά και δεν μπορεί πλέον να πείσει με το σαθρό αφήγημά του τον λαό επιστρατεύει τον μόνο τρόπο που έχει για να μας βάζει στον ίσιο δρόμο την καταστολή. Είτε βάζοντας τον λαό να αυτοκαταστέλλεται ,στην οποία περίπτωση το σύστημα βγάζει τους φασίστες από τις τρύπες τους, είτε πιο άμεσα με τη χρήση της αστυνομικής καταστολής. Γιατί ας μην γελιώμαστε η αστυνομία είναι το μακρύ χέρι του κράτους που χτυπάει συνταξιούχους που διαδηλώνουν για τις κομμένες συντάξεις τους, δολοφονεί νεαρούς στα Εξάρχεια , γεννά ζαρντινιέρες, ξυλοκοπεί μετανάστες και κρατούμενους.

Αυτό που πρέπει να αντιληφθούμε στο σήμερα και εν όψει της 6ης Δεκέμβρη είναι πως αυτη η ημερομηνία δεν είναι άλλο ένα μνημόσυνο- πορεία. Όπως τότε ο λαός ξέσπασε με έναν ίσως τυφλό και στρεβλό τρόπο στην καπιταλιστική κρίση που κατέστρεφε την καθημερινότητά του, έτσι λοιπόν και σήμερα πρέπει οργανωμένα και συντεταγμένα να βγούμε στους δρόμους και να δηλώσουμε ανοικτά πως το συστημά τους δεν μας χωράει, πως οι αστικές τους κυβερνήσεις και το κράτος που δολοφονεί εργάτες και πρόσφυγες καθημερινά στα σύνορα, βρίσκει το λαό απεναντί του και να δηλώσουμε όλοι μαζί πως δεν φοβόμαστε κανένα κράτος και κανένα μπάτσο και θα μας βρίσκουν απέναντι τους στους δρόμους. Γιατί στους δρόμους ο λαός κερδίζει τις μάχες και όχι από τον καναπέ του ή απο τις κάλπες που τον καλούν να ψηφίσει τον διαχειριστή του. Στους δρόμους εκφράζεται η νεολαία και παλεύει για τα χαμένα της όνειρα. Ας γίνει λοιπόν η 6η Δεκέμβρη η αρχή. Για να διεκδικήσουμε την παιδεία (ήδη οι μαθητές με τις κινητοποιήσεις τους δείχνουν το δρόμο) που θέλουμε , για να διεκδικήσουμε την εργασία και τις εργασιακές συνθήκες που μας αξίζουν, για να πούμε ένα ηχηρό ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ για να διεκδικήσουμε την ζωή που μας αξίζει.

ΟΛΟΙ/ΕΣ στην πορεία της Πέμπτης 06/12: 
12.00 στα Προπύλαια (μαθητική - φοιτητική πορεία)
18.00 στα Προπύλαια, με πολιτικές οργανώσεις και σωματεία

ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ
Του Ζακ
Του Petrit Zifle
Toυ Φύσσα
Και όλων όσων βλέπουν τη ζωή τους
να πεθαίνει καθημερινά